Les meurtrières - Saez

Je suis venu pour te rejoindre

Toi, tu n’as pas voulu me voir

Pour ce marin, sans son navire

Il sera vieux le port ce soir

Tant pis, nos amours échouées

Quelle ironie !

11 septembre

L’amour est juste à accepter

Pas à comprendre

Les rues sont mortes, et moi je meurs

De les voir mortes autant que moi

Et le vent porte sur les écumes

Des voiliers blancs au fond des gares

Le regard sur le téléphone

Non, je n’aurai plus de nouvelles

Que l’incompréhension des yeux

Des religieux perdant le ciel

Les avenirs perdent futur

Et les présents, jamais ne durent

Les amours conjuguent au passé

Quiconque a cru qu’ils s’aimeraient

Et nous, nous ne nous aimons plus

Ou du moins, nous l’avons perdu

L’indestructible, que le temps

Prend plaisir à tuer parfois

Pourquoi tu veux pas me parler?

Tu as sans doute tes raisons

Ces choses dures à accepter

Quand on a perdu la passion

Alors, va pour l’indifférence

Va pour ces choses qui n’ont de sens

Que le silence qu’on leur fait dire

Et les Rimmels dans les sourires

La nuit s’agite, on n’est pas quitte

L’horreur des injures, je te jure

On aurait du passer tout ça

Recoudre un peu nos déchirures

Mais la mémoire, non, n’est pas neuve

Et ma violence n’est pas nouvelle

Ces écorchures, au fond de moi

Au goût d’enterrement parfois

New-York a mis son manteau blanc

Et moi, j’ai rangé mes couteaux

Un jour, tu sais, tu reviendras

Pour un café ou quoique ce soit

Arrête de délirer enfin

Tu sais qu’elle ne reviendra pas

Que la forêt a pris le feu

Puis que l’amour a dit adieu

11 septembre au gré des cendres

Le monde en pleurs pour le Center

Et moi qui pleure pour mon amour

Je sauterais bien du haut d’une tour

Bien sur, la mienne est fille unique

Mais elle aurait le goût du ciel

Elle aurait le goût des tragiques

Des meurtrières, des meurtrières

Aux processions du nouveau monde

Moi, j’emmerde la pluie qui tombe

Je les regarde faire leur deuil

Et moi, non ça ne m'émeut pas

Mon cœur est pris par d’autres crimes

Il est pris par l’amour de toi

Et si deux tours manquent à New-York

Mon amour, toi, tu manques à moi

Si les amours ne peuvent faire

Je crois, jamais machine arrière

Je m’en vais comme je suis venu

Dans un train pour un or perdu

Y’a pas de news dans le téléphone

Que leur commémoration lugubre

Puisque ma route est funéraire

Puisque, sans toi, est ma lumière

Aux génocides qu’on nous vend

A nos consciences, les tremblements

Tu sais, tout ça ne m'émeut guère

Et puis le destin de la terre

Elle peut mourir, moi, je m’en fous

Puisqu’elle me fait vivre sans toi

Puisque tous les levers du jour

Sans toi, ne se relèvent pas

Les meurtrières, les meurtrières

Le soleil s’incline en silence

Il me dit que tu manqueras

Je sais qu'à l’autre bout du monde

Il doit s’incliner devant toi

Le soleil s’incline en silence

Il me dit que tu manqueras

Je sais qu'à l’autre bout du monde

Oui, qu’il s’incline devant toi

Allez !

Je saute, j’en peux plus

Et que les goélands m’emmènent

Où les poètes sont les dieux

Où les adieux sont les «je t’aime»

Voir un peu les villes d’en haut

Comment ça brille un peu la terre

Me dire que, toi, là où tu es

Tu es une de ces lumières

Aux processions du nouveau monde

Et de leurs yeux, la pluie qui tombe

Je les regarde faire le deuil

Non, moi, ça ne m'émeut pas

Mon cœur est pris par d’autres crimes

Il est pris par l’amour de toi

Et si deux tours manquent à New-York

Mon amour, toi, tu manques à moi

11 septembre au gré des cendres

Le monde en pleurs pour le Center

Et moi qui pleure pour mon amour

Je sauterais bien du haut d’une tour

Bien sur la mienne est fille unique

Bien sur qu’elle a le goût du ciel

Bien sur qu’elle a le goût des tragiques

Des meurtrières, des meurtrières

Je suis venu pour te rejoindre

Toi, tu n’as pas voulu me voir

Pour ce marin, sans son navire

Il sera vieux le port ce soir

Tant pis, nos amours échouées

Quelle ironie !

11 septembre

L’amour est juste à accepter …

Ik kwam om met je mee te doen

Je wilde me niet zien

Voor deze zeeman, zonder zijn schip

Het wordt oud de haven vanavond

Jammer, onze mislukte liefdes

Hoe ironisch!

11 september

Liefde is gewoon accepteren

Niet te begrijpen

De straten zijn dood, en ik ga dood

Om ze net zo dood te zien als ik

En de wind voert het schuim voort

Witte zeilboten onderaan de stations

De blik op de telefoon

Nee, ik zal niet meer horen

Dat het onbegrip van de ogen

Religieus die de hemel verliest

Futures verliezen toekomst

En cadeautjes duren nooit

Houdt van vervoegen in het verleden

Iedereen die dacht dat ze van elkaar zouden houden

En we houden niet meer van elkaar

Of we zijn het tenminste kwijt

De onverwoestbare, enige tijd

Vindt het soms leuk om te doden

Waarom wil je niet met me praten?

Je hebt waarschijnlijk je redenen

Deze dingen zijn moeilijk te accepteren

Toen we de passie verloren

Dus ga voor onverschilligheid

Ga voor die dingen die nergens op slaan

Dat de stilte die we ze laten zeggen

En de Rimmels in de glimlach

De nacht is onrustig, wij zijn niet eens

De gruwel van beledigingen, ik zweer het

We hadden dit allemaal moeten overslaan

Onze tranen een beetje genezen

Maar geheugen, nee, is niet nieuw

En mijn geweld is niet nieuw

Deze krassen, diep in mij

Begrafenissmaak soms

New York trok zijn witte jas aan

En ik berg mijn messen op

Op een dag, weet je, kom je terug

Voor een kopje koffie of wat dan ook

stop eindelijk met waanvoorstellingen

Je weet dat ze niet terug zal komen

Dat het bos in brand vloog

Toen zei de liefde vaarwel

11 september uit de as

De wereld in tranen voor het Centrum

En ik huil om mijn liefde

Ik zou van een toren springen

Natuurlijk, de mijne is enig kind

Maar ze zou naar de hemel smaken

Ze zou een voorliefde hebben voor tragedies

Moordenaars, moordenaars

Naar de processies van de nieuwe wereld

Ik, fuck de regen die valt

ik zie ze rouwen

En ik, nee het ontroert me niet

Mijn hart wordt ingenomen door andere misdaden

Hij is genomen door de liefde van jou

Wat als er twee torens ontbreken in New York?

Mijn liefste, jij, ik mis je

Als liefdes niet kunnen maken

Ik geloof, keer nooit terug

Ik vertrek zoals ik kwam

Op een trein voor een verloren goud

Er is geen nieuws in de telefoon

Moge hun treurige herdenking

Aangezien mijn weg een begrafenis is

Want zonder jou is mijn licht

Aan de genocides die aan ons worden verkocht

Tot ons geweten, de bevingen

Weet je, ik heb er niet zoveel last van

En dan het lot van de aarde

Ze kan dood gaan, het kan me niet schelen

Sinds ze me laat leven zonder jou

Sinds alle zonsopgangen

Zonder dat je niet opstaat

De moordenaars, de moordenaars

De zon leunt in stilte

Hij zegt me dat je zal worden gemist

Ik ken de halve wereld

Hij moet voor je buigen

De zon leunt in stilte

Hij zegt me dat je zal worden gemist

Ik ken de halve wereld

Ja, laat hem voor je buigen

Ga verder !

Ik spring, ik kan niet meer

En de meeuwen nemen me mee

Waar de dichters zijn de goden

Waar het afscheid is de "Ik hou van jou"

Bekijk de steden van bovenaf

Hoe het een beetje schijnt op de aarde

Vertel me dat, jij, waar je bent

Jij bent een van die lichten

Naar de processies van de nieuwe wereld

En uit hun ogen de vallende regen

ik zie ze rouwen

Nee, ik, het ontroert me niet

Mijn hart wordt ingenomen door andere misdaden

Hij is genomen door de liefde van jou

Wat als er twee torens ontbreken in New York?

Mijn liefste, jij, ik mis je

11 september uit de as

De wereld in tranen voor het Centrum

En ik huil om mijn liefde

Ik zou van een toren springen

Natuurlijk is de mijne enig kind

Natuurlijk smaakt ze naar de hemel

Natuurlijk heeft ze een voorliefde voor tragedies

Moordenaars, moordenaars

Ik kwam om met je mee te doen

Je wilde me niet zien

Voor deze zeeman, zonder zijn schip

Het wordt oud de haven vanavond

Jammer, onze mislukte liefdes

Hoe ironisch!

11 september

Liefde is gewoon accepteren...