Au cimetière des amours - Saez

Au cimetière des amours, moi j’ai planté ta croix

Pour recueillir un peu, oui les fleurs d’autrefois

Et s’il est un jardin qui soit fait de nos cendres

Comme ils sont des destins qui sont fait pour se pendre

Au cou d’une moitié au cou d’une colombe

De ses éternités qui dorment sous les tombes

Au cimetière des amours, j’y retourne parfois

Parfois pour y pleurer, pour pisser de joie

Pour arroser jardin, pour repenser à toi

Pour caresser ta main, pour pisser sur des croix

Prendre un bain de soleil et regarder le ciel

Puis voir les hirondelles rejoindre les tourterelles

Viennent quelques prénoms quelques bouts de mémoire

Comme un siècle en chemin vient vous conter l’histoire

Vient vous conter les cieux de ces cœurs amoureux

De ces cœurs qui se serrent pour mieux se dire adieu

Au cimetière des amours, oui je repense à toi

Puis j’entends les tambours qui font les guerres parfois

Qui font pleurer les fleurs des jardins de nos vies

Qui font pleurer mon cœur qui fait tomber la pluie

Qui fait que les cimetières un beau jour en jardin

Ressemblent à ces endroits où viennent jouer gamins

Où se disent amoureux les enfants sacrés

Oui que jusqu'à la tombe tu seras ma moitié

Au cimetière des amours, je suis perdu parfois

À jouer du tambour aux cœurs des filles de joie

Qui ont perdu leur chemin ou qui passent par là

Je chante Varsovie mais il n’y a que moi

Et les fleurs qui se meurent de te savoir partie

Et les fleurs qui se meurent et chantent Varsovie

Comme un jardin qui pleure à faire pleurer des croix

Comme un jardin se meure comme je me meurs de toi

Au cimetière des amours, on se retrouve un jour

On se retrouve un jour pour se parler d’amour

Pour voir passer les heures qui poussent sur les tombes

Pour regarder les fleurs dessous la pluie qui tombe

Au cimetière des amours sûr qu’un jour on sera

Un prénom sur la pierre de ce jardin de croix

Pour regarder les fleurs je crois bien vu d’en bas

Venir marier le ciel puis la terre tu vois

Que me jette la pierre celui qui n’a compris

Que les amours sous terre ont le cœur infini

Qui se bat sans un mot qui chuchote au printemps

Le ruissellement de l’eau quand s'écoule le temps

Sous la croix moi je crois, moi pourtant qui n’ai cru

Ici oui que l’amour serait toujours perdu

Sous la croix moi je crois, que se croise toujours

Ceux qui ont le cœur qui bat, qui bat comme un tambour

Aux amoureux perdus, aux amours à la rue

Aux cœurs qui savent battre, aux cœurs qui savent plus

Aux yeux dans la tempête, à ces marins perdus

À nos cœurs, à la fête, à quand on a trop bu

Aux sanglots déferlants sur mon cœur qui se noie

Au triste du pleurant, oui quand je pleure de toi

Aux armes de nos cœurs, aux larmes de nos combats

À l’ivresse, à la joie de pisser sur des croix

Au bar de la tristesse, à celle qui m’a pas vu

À ceux que la vie laisse, aux filles qu’on des vertus

À ces tristes destins, aux caresses d’un nu

À la force du poing, aux beautés dévêtues

À la force des proses, de mon génie de peine

Au siècle d’amoureux marchant les bords de Seine

Aux parfums de nos roses ou bien des chrysanthèmes

Dis-moi quoi de plus beau que se dire que l’on s’aime?

Au cimetière des amours, oui moi j’entends des voix

Et le ciel semble sourd à ceux qui vivent là

Les siècles de poèmes puis les siècles de tendres

Qui sous les chrysanthèmes n’ont plus cous à se pendre

Que le coût de la vie, c’est mourir et bien pire

C’est perdre son amour et garder son empire

Pour finir à genou, empereur de personne

Que de ce temps qui passe, puis qui vous abandonne

Empereur à genou, je suis là sur la terre

À nourrir de sanglots les fleurs de ce cimetière

À prier des bons dieux auxquels je ne crois pas

Oui puisqu’ici de dieu, moi je ne vois que moi

Dieu de ma solitude, de ma misère humaine

À ce cœur qui titube, puis qui chante la peine

Au cimetière des amours, moi je prie des poussières

De redonner la vie aux enfants de la terre

Alors, on est tous là au cimetière des amours

Toi c'était pour Olga, moi c'était pour toujours

Que je meure à genou devant ces bouts de bois

Que je meure à genou devant ces bouts de toi

Dont je me souviens pas, dont je me souviens plus

Mais dont je sais savoir oui qu’ils se sont perdus

Dans le fond des mémoires, dans le fond des cimetières

Dis-moi dessous la tombe qui a gagné la guerre?

Au cimetière des amours, je suis perdu parfois

À jouer du tambour aux cœurs des filles de joie

Qui ont perdu leur chemin ou qui passent par là

Je chante Varsovie mais il n’y a que moi

Et les fleurs qui se meurent de te savoir partie

Et les fleurs qui se meurent et chantent Varsovie

Comme un jardin de fleurs à faire pleurer des croix

Comme un jardin qui meure, comme je me meurs de toi

Au cimetière des amours, oui moi j’entends des voix

Mais le ciel semble sourd à ceux qui vivent là

Les siècles de poèmes puis les siècles de tendres

Qui sous les chrysanthèmes n’ont plus cous à se pendre

Que le coût de la vie, c’est mourir et bien pire

C’est perdre son amour mais garder son empire

Pour finir à genou, empereur de personne

Que de ce temps qui passe, puis qui vous abandonne

Au cimetière des amours, moi je repense à toi

Puis j’entends les tambours qui font les guerres parfois

Qui font pleurer les fleurs des jardins de nos vies

Qui font pleurer mon cœur, qui font tomber la pluie

Sur les ruisseaux de proses de mon génie de peine

Vont les siècles amoureux marchant les bords de Seine

Aux parfums de nos roses ou bien des chrysanthèmes

Dis-moi quoi de plus beau que se dire que l’on s’aime?

Op het kerkhof van liefdes heb ik je kruis geplant

Om een ​​beetje te verzamelen, ja de bloemen van weleer

En als er een tuin is gemaakt van onze as

Alsof het lotsbestemmingen zijn die gemaakt zijn om op te hangen

Op de nek van een halve op de nek van een duif

Van zijn eeuwigheden die slapen onder de graven

Naar het kerkhof van liefdes, ik ga soms terug

Soms om daar te huilen, om te pissen van vreugde

Om de tuin water te geven, om weer aan jou te denken

Om je hand te strelen, om op kruisen te pissen

Zonnebaden en naar de lucht kijken

Zie dan de zwaluwen zich bij de duiven voegen

Kom wat voornamen, wat stukjes geheugen

Terwijl een eeuw onderweg komt om je het verhaal te vertellen

Kom en vertel je de lucht van deze liefdevolle harten

Van deze harten die zich verstrakken om beter afscheid te kunnen nemen

Op de begraafplaats der liefdes, ja ik denk aan jou

Dan hoor ik de drums die soms oorlogen maken

Die de bloemen in de tuinen van ons leven laten huilen

Dat maakt mijn hart aan het huilen waardoor de regen valt

Wie maakt van de begraafplaatsen een mooie dag in de tuin

Zien eruit als die plekken waar kinderen komen spelen

Waar de heilige kinderen zichzelf minnaars noemen

Ja dat tot het graf jij mijn helft zult zijn

Op het kerkhof van liefdes ben ik soms verdwaald

De harten van meisjes van vreugde trommelen

Wie zijn de weg kwijt of komen voorbij

Ik zing Warschau, maar ik ben het alleen

En de bloemen die sterven om te weten dat je weg bent

En de bloemen die sterven en Warschau zingen

Als een tuin die huilt om kruisen te laten huilen

Zoals een tuin sterft terwijl ik aan jou sterf

Op de begraafplaats der liefdes ontmoeten we elkaar op een dag weer

We ontmoeten elkaar op een dag om over liefde te praten

Om de uren voorbij te zien gaan die op de graven groeien

Om naar de bloemen te kijken onder de vallende regen

Op het kerkhof van liefdes zeker dat we op een dag zullen zijn

Een naam op de steen van deze tuin van kruisen

Om naar de bloemen te kijken geloof ik goed van onderaf gezien

Kom trouwen met de lucht en dan met de aarde die je ziet

Gooi de steen naar mij die het niet begrijpt

Dat de liefdes onder de grond een oneindig hart hebben

Wie vecht zonder een woord dat fluistert in de lente

De stroom van water naarmate de tijd verstrijkt

Onder het kruis geloof ik, maar ik die niet geloofde

Hier ja, die liefde zou altijd verloren gaan

Onder het kruis geloof ik, dat kruist altijd

Degenen met een kloppend hart, kloppend als een trommel

Aan verloren geliefden, aan straatliefdes

Naar harten die weten hoe ze moeten kloppen, naar harten die meer weten

Naar de ogen in de storm, naar die verloren zeelieden

Naar ons hart, naar het feest, naar wanneer we te veel hebben gedronken

Tot de snikken die breken in mijn verdrinkende hart

Tot het verdriet van het huilen, ja als ik om je huil

Naar de armen van ons hart, tot de tranen van onze strijd

Tot dronkenschap, tot de vreugde van het pissen op kruisen

Naar de bar van verdriet, naar degene die me niet heeft gezien

Aan degenen die het leven verlaat, aan meisjes die deugden hebben

Naar deze droevige lotsbestemmingen, naar de liefkozingen van een naakt

Naar de kracht van de vuist, naar de uitgeklede schoonheden

Door kracht van proza, van mijn genie van pijn

In de eeuw van geliefden die langs de oevers van de Seine lopen

Met de geuren van onze rozen of chrysanten

Vertel me, wat is er mooier dan te zeggen dat we van elkaar houden?

Op het kerkhof van liefdes, ja ik hoor stemmen

En de lucht lijkt doof voor degenen die daar wonen

De eeuwen van gedichten dan de eeuwen van tederheid

Wie onder de chrysanten geen nekken meer heeft om op te hangen

Dat de kosten van levensonderhoud afnemen en veel erger zijn

Het is je liefde verliezen en je rijk behouden

Om op mijn knieën te eindigen, niemands keizer

Dan deze tijd die voorbijgaat, en je dan in de steek laat

Keizer op mijn knieën, ik ben hier op aarde

Om de bloemen van deze begraafplaats met snikken te voeden

Bidden tot goede goden waar ik niet in geloof

Ja sinds hier van God, ik zie alleen mij

God van mijn eenzaamheid, van mijn menselijke ellende

Naar dit hart dat wankelt, dan zingt van pijn

Op het kerkhof van liefdes bid ik stof

Om het leven van de kinderen van de aarde te herstellen

Dus we zijn allemaal hier op de begraafplaats der liefdes

Jij was voor Olga, ik was voor altijd

Dat ik op mijn knieën sterf voor deze stukken hout

Dat ik op mijn knieën sterf voor deze stukjes van jou

Wat ik me niet meer herinner, wat ik me niet meer herinner

Maar waarvan ik weet ja dat ze verdwaald zijn

In de diepten van herinneringen, in de diepten van begraafplaatsen

Vertel me onder het graf wie de oorlog heeft gewonnen?

Op het kerkhof van liefdes ben ik soms verdwaald

De harten van meisjes van vreugde trommelen

Wie zijn de weg kwijt of komen voorbij

Ik zing Warschau, maar ik ben het alleen

En de bloemen die sterven om te weten dat je weg bent

En de bloemen die sterven en Warschau zingen

Als een bloementuin om kruisen te laten huilen

Als een stervende tuin, alsof ik van je sterf

Op het kerkhof van liefdes, ja ik hoor stemmen

Maar de lucht lijkt doof voor degenen die daar wonen

De eeuwen van gedichten dan de eeuwen van tederheid

Wie onder de chrysanten geen nekken meer heeft om op te hangen

Dat de kosten van levensonderhoud afnemen en veel erger zijn

Het is je liefde verliezen maar je rijk behouden

Om op mijn knieën te eindigen, niemands keizer

Dan deze tijd die voorbijgaat, en je dan in de steek laat

Op het kerkhof van liefdes, ik denk aan jou

Dan hoor ik de drums die soms oorlogen maken

Die de bloemen in de tuinen van ons leven laten huilen

Dat maakt mijn hart aan het huilen, waardoor het regent

Op de prozastromen van mijn zwoegende genie

Ga de eeuwen van liefde wandelen langs de oevers van de Seine

Met de geuren van onze rozen of chrysanten

Vertel me, wat is er mooier dan te zeggen dat we van elkaar houden?