Châtillon-sur-Seine - Saez

Je sais ça fait longtemps que je n’ai pas vu tes rives

La rumeur du ruisseau et puis le chant des grives

A Châtillon-Sur-Seine quand on partait Nelly

Comme deux oiseaux chassés qui retrouvent leur nid

Nous marchions tous les deux à pas de loup dans la neige

Tu m’apprenais les mots et le nom des oiseaux

La province était belle nous promenions souffrance

Me voilà revenu sur les terres de l’enfance

Me revient en mémoire aux sanglots de l’hiver

Toi la fille des bateaux, la fille de militaire

De cette époque morte où les gens savaient lire

Oui, toi la littéraire qui m’apprit à écrire

Toi qui m’accueillis, oui, bras ouverts à la table

Toi qui bordas mon lit à me conter des fables

Toi qui, je me souviens, connaissais la nature

Des fruits des terres, toi qui faisais des confitures

Moi j’aurais tant à te dire

Que t’as sauvé ma peau

Toi l’apôtre du cœur

Toi la fille de rimbaud

Moi j’aurais tant à te dire

Que t’as sauvé ma peau

Oui du cœur toi l’apôtre

De flaubert et d’hugo

Je sais ça fait longtemps que je n’ai vu tes rives

Toi qui jouais par cœur, comme un sanglot qui dérive

A Châtillon-Sur-Seine quand toi t’allais Bruno

Oui répéter tes peines, oui, le long du ruisseau

A faire chanter aux plaines le sanglot du basson

Toi qui apprenais le jazz aux fils de chatillon

Qui mettais du brooklyn au cœur du paysan

Toi qui n’avais de maître que le swing du temps

Toi qui a donné ta vie au profond des campagnes

A partager l’ami, ton savoir à ces âmes

Qui n’ont pour triste maître que cet avoir pourri

Pour rendre con le prolétaire, pour racketter son fric

Aux usines fermées, aux avarices reines

Aux bistrots désertés, aux horizons de plaines

Petite ville de campagne au ruisseau de la seine

Où vivaient deux amis, au ruisseau de ma vie

Moi j’aurai tant à vous dire

Et si chatillon pleure

Sur le corps de mes amis

Oui des printemps sans fleurs

Moi j’aurai tant à vous dire

Et que chatillon pleure

Sur ton corps mon ami

Oui le chant du malheur

Si le vent du basson ne sonne plus aux aurores

A Châtillon-Sur-Seine ainsi Bruno est mort

Si le cerf brame encore, si le merle est chantant

C’est pour sonner mon ami ta mémoire au printemps

Elle est partie Nelly pour un autre voyage

Il s’est barré Bruno pour un dernier solo

Et puis nous dans l’enfer, nous les oiseaux sans ailes

Sous les pierres des cimetières des siècles qui sommeillent

Si nos rêves sont morts, si le cynisme est roi

Si les grands gagnants sont l’ignorance et la foi

Sache bien qu’ici oui si toujours l’argent gagne

La richesse du cœur, oh non n’est pas l'épargne

La richesse c’est le chant sur les toits de ce monde

De ton basson maudit qu’on apporte à ta tombe

A Châtillon-Sur-Seine, c’est rêver du meilleur

C’est Nelly et Bruno qui font chanter mon cœur

Quand nous allions le long du ruisseau

Pour écouter le chant de ses sanglots

A Châtillon-Sur-Seine, pour y voir des bateaux

Ivre de solitude, tu m’apprenais rimbaud

Quand nous allions le long du ruisseau

Pour écouter Châtillon en sanglots

Qui me redit, oh oui, ces bateaux

Je repense à Nelly, je repense à Bruno

Quand nous allions le long du ruisseau

Pour écouter le chant de ses sanglots

A Châtillon-Sur-Seine, moi je vois des bateaux

Je repense à Nelly, je repense à Bruno…

Ik weet dat het lang geleden is dat ik je kusten heb gezien

Het gerucht van de stroom en dan het lied van de lijsters

In Châtillon-Sur-Seine toen we Nelly . verlieten

Als twee opgejaagde vogels die hun nest vinden

We kropen allebei door de sneeuw

Je leerde me de woorden en de naam van de vogels

De provincie was prachtig, we liepen lijdend rond

Hier ben ik terug in de landen van mijn kindertijd

Doet me denken aan de snikken van de winter

Jij bootmeisje, militair meisje

Uit die dode tijd toen mensen konden lezen

Ja, jij de literator die me leerde schrijven

Jij die me begroette, ja, open armen aan tafel

Jij die mijn bed verstopte en me fabels vertelde

Jij die ik me herinner kende de natuur

Vruchten van het land, jij die jam maakte

Ik zou je zoveel te vertellen hebben

Dat je mijn huid hebt gered

Jij de apostel van het hart

Jij de dochter van rimbaud

Ik zou je zoveel te vertellen hebben

Dat je mijn huid hebt gered

Ja vanuit het hart jij de apostel

Door Flaubert en Hugo

Ik weet dat het lang geleden is dat ik je kusten heb gezien

Jij die uit je hoofd speelde, als een zwervende snik

In Châtillon-Sur-Seine toen je naar Bruno . ging

Ja herhaal je verdriet, ja, langs de stroom

Om de vlakten de snik van de fagot te laten zingen

Jij die jazz leerde aan de zonen van Chatillon

Wie plaatste Brooklyn in het hart van de boer

Jij die geen meester had dan de zwaai van de tijd

Jij die je leven gaf diep op het platteland

Om vriend, je kennis te delen met deze zielen

Wie heeft voor trieste meester alleen dit rotten

Om de proletariër voor de gek te houden, om zijn geld af te persen

Naar gesloten fabrieken, naar koninginnegierigheid

Naar verlaten bistro's, naar de horizon van vlakten

Klein plattelandsstadje aan de beek van de Seine

Waar twee vrienden woonden, aan de stroom van mijn leven

Ik zal je zoveel te vertellen hebben

Wat als kitten huilt?

Op de lichamen van mijn vrienden

Ja lente zonder bloemen

Ik zal je zoveel te vertellen hebben

En kitten huilt

Op je lichaam mijn vriend

Ja het lied van wee

Als de fagotwind niet meer klinkt bij het ochtendgloren

Bij Châtillon-sur-Seine stierf Bruno

Als het hert nog loeit, als de merel zingt

Het is om mijn vriend je geheugen te laten rinkelen in de lente

Ze verliet Nelly voor een nieuwe reis

Hij verliet Bruno voor een laatste solo

En dan wij in de hel, wij vleugelloze vogels

Onder de stenen van de begraafplaatsen van de eeuwen die sluimeren

Als onze dromen dood zijn, als cynisme koning is

Als de grote winnaars onwetendheid en geloof zijn

Weet goed dat hier ja als altijd het geld wint

Rijkdom van hart, oh nee is geen zuinigheid

Rijkdom zingt van de daken van deze wereld

Van je vervloekte fagot naar je graf gebracht

In Châtillon-Sur-Seine droomt u van het beste

Het zijn Nelly en Bruno die mijn hart laten zingen

Toen we langs de kreek gingen

Om te luisteren naar het lied van haar snikken

In Châtillon-sur-Seine, om boten te zien

Dronken van eenzaamheid, je leerde me rimbaud

Toen we langs de kreek gingen

Om te luisteren naar Châtillon in snikken

Wie vertelt mij nog eens, oh ja, deze boten

Ik denk terug aan Nelly, ik denk terug aan Bruno

Toen we langs de kreek gingen

Om te luisteren naar het lied van haar snikken

In Châtillon-sur-Seine zie ik boten

Ik denk terug aan Nelly, ik denk terug aan Bruno...