Я обнял эти плечи - Олег Митяев

Я обнял эти плечи и взглянул

на то, что оказалось за спиною,

и увидал, что выдвинутый стул

сливался с освещенною стеною.

Был в лампочке повышенный накал,

невыгодный для мебели истертой,

и потому диван в углу сверкал

коричневою кожей, словно желтой.

Стол пустовал, поблескивал паркет,

темнела печка, в раме запыленной

застыл пейзаж, и лишь один буфет

казался мне тогда одушевленным.

Но мотылек по комнате кружил,

и он мой взгляд с недвижимости сдвинул.

И если призрак здесь когда-то жил,

то он покинул этот дом.

Покинул.

Ik omhelsde deze schouders en keek

naar wat erachter zat,

en zag dat de uitgeschoven stoel

versmolten met de verlichte wand.

Er was een verhoogde gloed in de gloeilamp,

ongunstig voor versleten meubels,

en daarom schitterde de bank in de hoek

bruine huid, als geel.

De tafel was leeg, het parket glom,

de kachel verduisterd, stoffig in het frame

het landschap bevroor, en slechts één buffet

leek me toen geanimeerd.

Maar de mot cirkelde door de kamer,

en hij wendde mijn blik af van het onroerend goed.

En als hier ooit een geest heeft geleefd,

toen verliet hij dit huis.

Links.