Фрагмент - Олег Митяев

нется, еще чуть-чуть, — и поезд тронется.

И с печальным вздохом тихо дверь закроется.

Вянет ночь, сирень ее становится прозрачною,

И среди чужих твое теряется лицо.

Мелочью стучится дождь в стекло, бегут кусты,

На холсте окна пейзаж размыт, и взгляд застыл.

И скользят артерии рябин по холоду

Сквозь немую ярмарку сорвавшейся листвы.

Тихо листопад закружит сад и уже не повернуть назад,

Канет осень в снег, как в соболя венчанная женщина.

Поплывет из серой тишины пеной на пожарище травы,

Запорошит отраженья рек снег…

Все забыть, смотреть в глаза и больше не спешить.

И за этот миг, совсем недолгий, жизнь прожить.

Шаг шагнуть в дверной проем и перестать дышать,

И не думать ни о чем, смотреть сквозь снег и ждать…

Тронется, еще чуть-чуть, — и поезд тронется…

haasten, een beetje meer, en de trein zal rijden.

En met een droevige zucht gaat de deur stilletjes dicht.

De nacht vervaagt, zijn lila wordt transparant,

En bij vreemden is je gezicht verloren.

Regen klopt als een kleinigheid op het glas, struiken rennen,

Op het doek van het raam is het landschap vervaagd en is het uitzicht bevroren.

En de slagaders van lijsterbes glijden in de kou

Door de stille kermis van gevallen bladeren.

Rustig vallende bladeren zullen de tuin doen wervelen en niet meer terugdraaien,

De herfst zal in de sneeuw wegzakken, zoals een getrouwde vrouw in een sabelmarter.

Het zal drijven uit de grijze stilte met schuim op het vuur van gras,

De reflecties van de rivieren zullen worden bepoederd met sneeuw ...

Vergeet alles, kijk in je ogen en haast je niet meer.

En voor dit moment, heel kort, leven om te leven.

stap in de deuropening en stop met ademen,

En nergens aan denken, door de sneeuw kijken en wachten...

Het zal bewegen, een beetje meer, en de trein zal bewegen...