Воскресение - Олег Митяев

Он сойдет на безлюдный перрон,

На прощанье кивнув проводнице,

Оживятся вокзальные птицы,

По походке узнав — это он.

Сколько раз через этот вокзал

Он опять к суете возвращался,

Сколько раз там же шумно прощался

И в вечерних огнях отбывал.

Но сегодня никто нас не ждет,

В лужах лед и пока не светает,

И никто на планете не знает,

Где он нынче гостит и живет.

В стылой бане затопим мы печь

И, болтая, налепим пельмени,

И земля свою скорость изменит,

Не давая событиям течь.

Из окна — лес, за лесом поле,

Падает снег на озерную гладь

И еле слышен звон колоколен,

И воскресение, и благодать.

И от белых березовых дров

Станет каменка жаром томиться,

И попробуй поверь, что не снится

Мне cпокойная вязь его слов.

Как же вышло, что не довелось?

Мы ни разу вот так не сидели

И не пили, и песен не пели,

Но сегодня все вдруг удалось.

И подойдут наши пельмени,

Он все расспросит — кто да чего,

А со двора стылая темень

Будет глядеть в наше окно.

И, прощаясь, он двери толкнет,

Разомлевший от пара и водки,

И пойдет потихонечку к лодке,

И домой между звезд поплывет.

А я останусь стоять на ветру —

Босиком в белоснежном исподнем,

Я поехал бы с ним, хоть сегодня,

Но, наверно, пока не могу.

Вот и все.

А кому рассказать —

Как в психушке примерить рубашку,

Два стакана и дверь нараспашку,

И опять воскресения ждать…

Из окна — лес, за лесом поле,

Падает снег на озерную гладь.

И еле слышен звон колоколен

И воскресение, и благодать.

Hij zal afdalen naar het verlaten platform,

Afscheid nemen van de dirigent,

Stationsvogels komen tot leven,

Ik herkende aan de gang dat hij het was.

Hoe vaak door dit station?

Hij keerde weer terug naar de drukte,

Hoe vaak is er luidruchtig afscheid genomen?

En vertrok in het avondlicht.

Maar vandaag wacht niemand op ons,

Er ligt ijs in de plassen en totdat het licht wordt,

En niemand op de planeet weet het

Waar bezoekt en woont hij nu.

In een koud bad laten we de kachel overstromen

En, kletsend, knoedels plakken,

En de aarde zal van snelheid veranderen,

Evenementen niet laten stromen.

Vanuit het raam - een bos, een veld achter het bos,

Sneeuw valt op het oppervlak van het meer

En het geluid van bellen is nauwelijks hoorbaar,

En opstanding en genade.

En van wit berken brandhout

De kachel zal wegkwijnen van warmte,

En probeer te geloven dat je niet droomt

Ik heb een kalme band met zijn woorden.

Hoe komt het dat het niet is gebeurd?

We hebben nog nooit zo gezeten

En ze dronken niet, en ze zongen geen liedjes,

Maar vandaag kwam alles ineens goed.

En onze dumplings zullen het doen,

Hij zal alles vragen - wie en wat,

En vanuit de tuin de koude duisternis

Zal uit ons raam kijken.

En, afscheid nemend, zal hij de deur duwen,

Geërgerd door stoom en wodka,

En ga rustig naar de boot,

En thuis tussen de sterren zal drijven.

En ik zal in de wind blijven staan ​​-

Op blote voeten in sneeuwwit ondergoed,

Ik zou met hem meegaan, zelfs vandaag nog,

Maar ik kan het waarschijnlijk nog niet.

Dat is alles.

En wie te vertellen -

Hoe een shirt te passen in een psychiatrisch ziekenhuis?

Twee glazen en een deur wagenwijd open

En weer wachten op de opstanding...

Vanuit het raam - een bos, een veld achter het bos,

Sneeuw valt op het oppervlak van het meer.

En het geluid van bellen is nauwelijks hoorbaar

En opstanding en genade.