Синее море - Олег Митяев

Мы купались в синем море, отражающем небо,

И, как чайки в просторе, растворялись друг в друге.

И в трепещущей шторе ветер знаком нам не был

О крадущемся шторме, что сметет все в округе.

Он полжизни поломает, нам дышать будет нечем.

Но никто не узнает по рисунку в ладони,

Очень долго не узнает, что был это за вечер,

И август тихо растает, но ту встречу запомнит.

Не напьешься, смех смехом, никогда

С нехорошим человеком, и не беда.

А с хорошим не сопьешься, я с ним знаком.

Надо мною ты смеешься, дураком.

Нам в закате были видны золоченые кровли.

Ах, как мы были пьяны, от чего — непонятно,

От вина или от вины, от волнующей крови.

И приметы нам не страшны были все, а занятны.

Что кричал нам пароходик?

Может быть, что жизнь вечна,

И ничто не проходит, как эта ночь, без звука,

Что в себе нас потопит эта млечная речка,

И что любовь к нам нисходит, как смертельная мука.

Не напьешься, смех смехом, никогда

С нехорошим человеком, и не беда.

А с хорошим не сопьешься, я с ним знаком.

Надо мною ты смеешься, дураком.

We zwommen in de blauwe zee die de lucht weerkaatste,

En als meeuwen in de ruimte losten ze op in elkaar.

En in het wapperende gordijn was de wind ons niet bekend

Over een sluipende storm die alles in de omgeving zal wegvagen.

Het zal de helft van het leven breken, we zullen niets hebben om te ademen.

Maar niemand zal herkennen aan de tekening in de handpalm,

Heel lang weet hij niet wat voor avond het was,

En Augustus zal stilletjes wegsmelten, maar hij zal zich die ontmoeting herinneren.

Niet dronken worden, lachen, lachen, nooit

Met een slecht persoon, en dat maakt niet uit.

En je zult niet dronken worden van het goede, ik ken hem.

Je lacht me uit, idioot.

We konden de vergulde daken zien bij zonsondergang.

Oh, wat waren we dronken, waarvan - het is niet duidelijk,

Van wijn of van schuldgevoel, van opwindend bloed.

En de tekenen waren niet allemaal verschrikkelijk voor ons, maar vermakelijk.

Wat riep de stoomboot naar ons?

Misschien is het leven eeuwig

En niets gaat voorbij als deze nacht zonder geluid,

Dat deze melkachtige rivier ons in zichzelf zal verdrinken,

En die liefde daalt op ons neer als een doodskwelling.

Niet dronken worden, lachen, lachen, nooit

Met een slecht persoon, en dat maakt niet uit.

En je zult niet dronken worden van het goede, ik ken hem.

Je lacht me uit, idioot.