Счастье дачной скуки - Олег Митяев

В этом счастье дачной скуки,

С каждым годом всё смелей,

Я угадываю звуки

Леса, церкви и полей.

И всю ночь качает кроны

Капельмейстер сонный мой —

Ветер, мне давно знакомый

По прогулкам под луной.

И целый день, разглядывая вышину,

Без друзей, без дураков,

Сквозь себя просеивать тишину

Я учусь у облаков.

Если не хочу, не слышу,

Словно всё в моих руках,

Словно ненадолго вышел

Я за строчки в облаках.

А когда я налетаюсь,

Как дежурный херувим,

Я, конечно, возвращаюсь,

Но уже чуть-чуть другим.

Но, конечно же, признаться

Не могу я никому,

Что приятно оставаться

Одному в пустом дому.

Потому что вместе с вами,

Хоть и хлопотно пока,

Но я все же на диване,

А не в белых облаках.

Я еще послушаю наяву

И друзей, и дураков,

И сквозь себя просеивать

Тишину поучусь у облаков.

И сквозь себя просеивать

Тишину поучусь у облаков.

Dit is het geluk van landelijke verveling,

Elk jaar is alles brutaler,

Ik denk dat de geluiden

Bossen, kerken en velden.

En de hele nacht schudt kronen

Mijn slaperige kapelmeester -

Wind, ik weet het al heel lang

Op wandelingen onder de maan.

En de hele dag, kijkend naar de hoogte,

Geen vrienden, geen dwazen

Zeef door de stilte

Ik leer van de wolken.

Als ik niet wil, hoor ik niet

Het is alsof alles in mijn handen is

Alsof het al een tijdje uit is

Ik ben voor lijnen in de wolken.

En als ik vlieg

Als een cherubijn in dienst

Natuurlijk kom ik terug

Maar een beetje anders.

Maar natuurlijk bekennen

ik kan niemand

Wat een genot om te blijven

Alleen in een leeg huis.

Want samen met jou

Hoewel tot nu toe lastig,

Maar ik lig nog steeds op de bank

En niet in witte wolken.

Ik zal nog steeds in het echt luisteren

En vrienden en dwazen

En doorzoek jezelf

Ik zal stilte leren van de wolken.

En doorzoek jezelf

Ik zal stilte leren van de wolken.