Не нам судить - Олег Митяев

Обман вполне оплачен и оправдан,

И очень трудно было не соврать.

А нам теперь где вымысел, где правда,

Где бред, где явь — вовек не разобрать.

Сквозь ковш Большой Медведицы прозрачный,

Сквозь ветки яблонь в белых лепестках,

Не разглядеть, и надо однозначно,

Читать, что пишет автор на листках.

А он напишет про все на свете,

Про совпадения из наших снов,

И мы поверим, совсем как дети,

Как в наваждение в порядок слов.

Запахнет морем и эвкалиптом,

Густым настоем индейских трав.

Ах, как же сладко читать запоем,

Покой за это и сон отдав.

Итак, она — жена давно чужая,

Плывет с другим к далеким берегам.

И новый свет, корабль принимая,

Не знает, кто прибудет по следам.

Угрюмым утром, больной и слабый,

И что случится — не угадать.

Ему б лечиться, и вечной славы

У всех шотландцев не отнимать.

А он в коросте и в лихорадке,

Превозмогая сезон дождей,

Все что-то пишет в своей тетрадке

Про честь и храбрость цветных вождей.

И вот, покуда дождь на крышу сыпал,

Из ожиданья, как из сундука,

Вдруг буквой i костыль у Флинта выпал,

А вместе с ним и книга на века.

А по-другому и не бывает,

Из настоящих своей беды,

Выходят сказки, в которых тает

Чужое горе, как будто льды.

И не мешайте ему скитаться

И заблуждаться на всякий счет.

Когда допишет, то, может статься,

Что так и в жизни произойдет.

Распустит ночь серебряную пряжу,

И нитями на волны упадет.

Она придет по утреннему пляжу,

Оставив дом, сама к нему придет.

А что греховно, и что духовно,

Запишет кто-то — не нам судить —

В реестре судеб, но в девять ровно

Он их в то утро соединит.

Het bedrog is volledig betaald en gerechtvaardigd,

En het was heel moeilijk om niet te liegen.

En nu, waar is fictie, waar is de waarheid,

Waar is delirium, waar is de realiteit - nooit te onderscheiden.

Door de transparante emmer van de Grote Beer,

Door de takken van appelbomen in witte bloemblaadjes,

Niet te zien, en het moet ondubbelzinnig zijn

Lees wat de auteur op de bladen schrijft.

En hij zal schrijven over alles in de wereld,

Over toevalligheden uit onze dromen,

En we zullen geloven, net als kinderen,

Als een obsessie in woordvolgorde.

Het zal ruiken naar de zee en eucalyptus,

Dikke infusie van Indiase kruiden.

Oh, wat is het heerlijk om gretig te lezen,

Hiervoor gaf ik rust en slaap.

Dus, ze is een lange tijd de vrouw van een vreemde,

Drijft met een ander naar verre kusten.

En het nieuwe licht, het schip accepterend,

Hij weet niet wie in de voetsporen zal treden.

Sombere ochtend, ziek en zwak,

En wat er gaat gebeuren is niet te raden.

Hij zou behandeld worden, en eeuwige glorie

Niet van alle Schotten weg te nemen.

En hij heeft een korstje en koorts,

Door het regenseizoen

Iedereen schrijft iets in zijn notitieboekje

Over de eer en moed van gekleurde leiders.

En dus, terwijl de regen op het dak viel,

Uit verwachting, als uit een kist,

Plotseling, met de letter i, viel Flints kruk eruit,

En daarbij een boek voor de eeuwigheid.

En anders gebeurt het niet,

Van je echte tegenslagen,

Er komen verhalen uit waarin smelt

Het verdriet van iemand anders, zoals ijs.

En houd hem niet tegen om rond te dwalen

En vergis je op elk punt.

Als hij klaar is, dan, misschien,

Wat zal er gebeuren in het leven.

De nacht zal het zilveren garen ontrafelen,

En het zal als draden op de golven vallen.

Ze komt langs het ochtendstrand

Als ze het huis verlaat, zal ze naar hem toe komen.

En wat is zondig en wat is geestelijk,

Iemand zal opschrijven - het is niet aan ons om te oordelen -

In het register van het lot, maar precies om negen uur

Hij zal ze die ochtend verenigen.