Намастэ - Олег Митяев

Мы вдвоем с товарищем не спали.

Мы курили тихо на веранде.

И зачем-то долго и подробно вспоминали

Наш последний сплав по Марсианди,

Теплые ночевки у порогов,

Неба планетарное движенье

И мою царицу, заскучавшую немного,

По столице и по возвращеньям.

Вспоминалась еще дорога,

Где тебе говорит любой:

«Я приветствую в тебе Бога, повстречавшегося со мной!»

Шапки Аннапурны, словно сахар,

Высились над молоком тумана.

Было ясно, что царицу и тибетский знахарь

Не излечит от самообмана.

Розовые мягкие ладошки

С розовыми лучиками пальцев,

И еще глаза в картине ночи, как у кошки,

От тебя и слуг твоих непальцев.

И кончалась когда дорога

У бамбукового огня,

Я приветствовал в тебе Бога, обнимающего меня.

Буйвола с прижатыми рогами,

Будто бы от страха или ветра,

На прощанье тонкими ты трогала руками,

И печали не было заметно.

Ты — обыкновенная царица,

Мне пора, как прежде, возвращаться,

Ну, а что в душе у нас у каждого творится —

И проводникам не догадаться.

Перед нами опять дорога

От порога большого дня,

И я приветствую в тебе Бога, отпускающего меня.

Мы вдвоем с товарищем не спали,

Мы курили тихо на веранде.

И зачем-то долго и подробно вспоминали

Наш последний сплав по Марсианди.

И воды утекло немного,

У царицы теперь другой,

Я приветствую в тебе Бога, выпивающего со мной.

19 января 2003

Mijn vriend en ik sliepen niet samen.

We rookten rustig op de veranda.

En om de een of andere reden herinnerden ze zich lang en in detail

Onze laatste rafting op Marsiandi,

Warme nachten bij de stroomversnellingen,

Hemel planetaire beweging

En mijn koningin, die zich een beetje verveelde,

In de hoofdstad en op rendement.

Ik herinner me de weg nog

Waar iemand je vertelt:

"Ik groet in jou de God die mij heeft ontmoet!"

Annapurna-hoeden zijn als suiker

Ze stegen boven de melk van mist uit.

Het was duidelijk dat de koningin en de Tibetaanse medicijnman

Het zal zelfbedrog niet genezen.

roze zachte handpalmen

Met roze stralen van vingers,

En meer ogen in het beeld van de nacht, als een kat,

Van jou en je Nepalese bedienden.

En eindigde toen de weg

Bij het bamboevuur

Ik verwelkomde God in jou en omhelsde me.

Buffel met geperste hoorns,

Als uit angst of wind,

Bij het afscheid raakte je je dunne handen aan,

En verdriet was niet merkbaar.

Je bent een gewone koningin

Het is tijd voor mij om terug te keren, zoals voorheen,

Welnu, wat gebeurt er in de ziel van ieder van ons -

En de conducteurs kunnen het niet raden.

Voor ons weer de weg

Vanaf de drempel van de grote dag,

En ik groet God in jou, laat me gaan.

We sliepen niet samen met een vriend,

We rookten rustig op de veranda.

En om de een of andere reden herinnerden ze zich lang en in detail

Onze laatste rafting op Marsiandi.

En er is een beetje water gestroomd

De koningin heeft nu een andere,

Ik groet God in jou die met mij drinkt.

19 januari 2003