На перроне разлук - Олег Митяев

На перроне разлук — желтизна, пахнет осенью и пирожками.

Я на лавке сижу допоздна, как жираф на холсте Пирасмани.

Наблюдаю отход поездов, а потом возвращенье,

И ни год, ни число не имеют значенья,

И ни год, ни число не имеют значенья.

Я и город уже позабыл, и страну и названье вокзала.

Я сто раз просебя повторил все, что ты так легко мне сказала,

И сижу в перемене светил, по гудкам, как по знаку.

Будто кто приручил, словно Павлов собаку,

Будто кто приручил, словно Павлов собаку.

Желто-красное это кино, сентябрем разукрашенной скуки,

Я закончил смотреть бы давно, и ушел не спеша руки в брюки.

Только мелочь одна здесь важна для меня очень сильно,

Ты приехать должна к окончанию фильма,

Ты приехать должна лишь к окончанию фильма.

Op het platform van afscheid - geelheid, geuren van de herfst en taarten.

Ik zit tot laat op de bank, als een giraf op het canvas van Pirasmani.

Ik kijk naar het vertrek van treinen, en dan de terugkeer,

En noch het jaar, noch het aantal doet er toe,

En noch het jaar, noch het aantal doet er toe.

Ik ben de stad en het land en de naam van het station al vergeten.

Ik herhaalde voor mezelf honderd keer alles wat je me zo gemakkelijk vertelde,

En ik zit in de verandering van armaturen, bij de piepjes, als bij een bord.

Alsof iemand getemd is, zoals de hond van Pavlov,

Alsof iemand getemd had, zoals de hond van Pavlov.

Deze film is geel-rood, verveling geschilderd in september,

Ik zou al lang geleden klaar zijn met kijken en langzaam mijn handen in mijn broek laten zitten.

Slechts één klein ding is hier heel belangrijk voor mij,

Je moet tegen het einde van de film aankomen,

Je zou pas aan het einde van de film moeten aankomen.