Художник - Олег Митяев

Как трудно быть художником среди асфальта серого,

То черного от дождика, то стылого и белого,

Среди домов, казенных слов, и незнакомых встречных лиц,

И снежных нитей проводов, и мокрых крашенных ресниц.

И каждый день в тролейбусе, в бреду волнений прожитых,

Разгадываю ребусы на стеклах замороженных.

На стеклах и на памяти из правды и из чьей-то лжи,

И на душевной Замяти, и на холсте с названьем «Жизнь».

Как трудно быть художником, не спать в ненастье за стеной,

А плыть под шепот дождика над черной жуткой глубиной,

Запомнить, как шумит гроза, и даже капли пережить —

И ведь нельзя закрыть глаза и вдруг художником не быть.

Hoe moeilijk is het om kunstenaar te zijn tussen grijs asfalt,

Nu zwart van de regen, nu koud en wit,

Tussen de huizen, officiële woorden en onbekende tegemoetkomende gezichten,

En sneeuwstrengen draden en nat geverfde wimpers.

En elke dag leefde in de trolleybus, in het delirium van de onrust,

Ik los puzzels op met bevroren glazen.

Op een bril en op herinnering van de waarheid en van iemands leugens,

En op de mentale Jam, en op het doek met de naam "Life".

Hoe moeilijk is het om kunstenaar te zijn, om bij slecht weer niet achter de muur te slapen,

En om te zwemmen onder het gefluister van de regen over de zwarte verschrikkelijke diepte,

Onthoud hoe een onweersbui brult, en overleef zelfs de druppels -

En je kunt je ogen niet sluiten en ineens geen artiest zijn.