Держись, машинист! - Олег Медведев

Бывает время спать и время делать дела.

Бывает время заходить на круг.

Бывает время вставать и выливать из ствола

Росу, скопившуюся к утру.

Бывает время летать — и это время пришло.

Упал закат, цветы и звезды — в грязи.

Так расправляй, «Пегас», свое стальное крыло,

Так увези же нас, увези!

Держись, машинист!

Брось прощальную улыбку на шпалы.

Только дожить до рассвета,

Только дотянуть до рассвета.

Держись машинист.

И наша сказка возвратится к началу.

Ах, какое грустное небо…

Ах, какое черное небо…

Держись, машинист!

В котомке светел флейты деревянный блик,

В руках черна лопата с углем.

Внизу — угрюмый ком покинутой Земли,

Асимметричен и закруглен.

Его уже не спасти.

Который век подряд

Над ним летает дурная ночь.

Его радары врут, его зенитчики спят,

Ему никто не в силах помочь.

Под белым пером!

Вьется радуга над шатунами.

Только дожить до рассвета,

Только дотянуть до рассвета —

Под белым пером!

Буксы тлеют, но полнеба — за нами!

Ах, какое грустное небо…

Ах, какое черное небо…

Под белым пером!

Я тоже стану большим, и я назад вернусь,

С подножки спрыгну у серых стен.

Пойду на старый вокзал, который знал наизусть,

Где да и теперь забыл не совсем.

И в полдень губы вспомнят очертания нот

Когда-то крепко был заучен урок!

И улыбнется флейта, и, сбиваясь, споет

Тугой мотив железных дорог.

Держись, машинист!

Ты участвуешь в глобальном процессе.

Только дожить до рассвета,

Только дотянуть до рассвета,

Держись, машинист!

И прости своей нелепой принцессе

Взгляд в такое черное небо,

Плач в такое грустное небо…

Держись, машинист!

Er is een tijd om te slapen en een tijd om dingen te doen.

Er is een tijd om rond te gaan.

Er is een tijd om op te staan ​​en uit de kofferbak te schenken

De dauw verzamelde zich tegen de ochtend.

Er is een tijd om te vliegen - en deze tijd is gekomen.

De zonsondergang is gevallen, de bloemen en sterren staan ​​in de modder.

Dus spreid je stalen vleugel Pegasus

Dus neem ons mee, neem ons mee!

Wacht even, chauffeur!

Gooi een afscheidsglimlach op de slapers.

Leef gewoon tot het ochtendgloren

Gewoon volhouden tot het ochtendgloren.

Wacht even machinist.

En ons sprookje zal terugkeren naar het begin.

Oh wat een trieste lucht...

Oh wat een zwarte lucht...

Wacht even, chauffeur!

In een knapzak was een houten schittering van een fluit helder,

In de handen van een zwarte schop met kolen.

Hieronder is een sombere klomp verlaten aarde,

Asymmetrisch en afgerond.

Hij is niet meer te redden.

Welke eeuw op een rij

Een slechte nacht vliegt over hem heen.

Zijn radars liegen, zijn luchtafweergeschut slapen,

Niemand kan hem helpen.

Onder de witte veer!

Een regenboog krult over de drijfstangen.

Leef gewoon tot het ochtendgloren

Gewoon volhouden tot het ochtendgloren -

Onder de witte veer!

De dozen smeulen, maar de halve hemel ligt achter ons!

Oh wat een trieste lucht...

Oh wat een zwarte lucht...

Onder de witte veer!

Ik zal ook groot worden, en ik zal terugkeren,

Ik spring van de treeplank bij de grijze muren.

Ik ga naar het oude station, dat ik uit mijn hoofd kende,

Waar ja en nu ben ik niet helemaal vergeten.

En 's middags zullen de lippen zich de contouren van noten herinneren

Er werd eens een harde les geleerd!

En de fluit zal glimlachen, en, verdwaald, zal zingen

Het strakke motief van de spoorwegen.

Wacht even, chauffeur!

Je neemt deel aan een wereldwijd proces.

Leef gewoon tot het ochtendgloren

Gewoon volhouden tot het ochtendgloren

Wacht even, chauffeur!

En vergeef je belachelijke prinses

In zo'n zwarte lucht kijken

Huilend in zo'n trieste lucht...

Wacht even, chauffeur!