Изумрудный город - Олег Медведев

Мы по уши в трусости и бессилии, от рождения старики,

Сидим в углу, как коты Базилио, напяливши темные очки,

На наших ушах оседает пыль, и ночь опускается на стекло,

Послушайте сказку, а может быль о том, чье терпение истекло.

Фига лежит в кармане последним оружием дураков.

Hm G A Hm

Город пропал в тумане — мигнул огнями и был таков.

G A Hm,

Но долго ль им собираться — компас, планшетка да борода — H7 Em A Hm

Лишь детям да рудознатцам нужны изумрудные города.

G D A Hm

Спец по сожженью ведьм к пустому глазу прижмет лорнет.

Спросит: «Зачем ты беден?»

— и ты попробуй найди ответ,

Зачем над ползучей алчью сквозь анилиновые дожди

Бредет бородатый мальчик, несет радиометр на груди…

Припев:

Скрипит деревянная нога, блестят оловянные глаза, Hm Em A

Забытого неба ожидает рука.

Hm

Святых с загаженной земли вперед ногами унесли — Em A

похоронили.

Hm

И солнца шар на хребет упал, и стала багровою тропа, Em A

И двери хлопнули за спиной, как капкан.

Hm G

И город фрегатом плывет в закат, надевши лохматые облака Em A

на тонкие шпили.

Hm

Это ль не Казус белли — летучий домик, упавший вниз.

Совсем одряхлела Элли, у ней подагра и ревматизм.

Сгрызли до основанья крысы волшебные башмачки,

Но Морган идет к Гаване, глядит на небо из-под руки.

В тылу — веселье, стекло и камень, сети неоновых паутин,

Но ставшие звездными волками не знают обратного пути.

Им остается совсем немного — порвать обыденную муру,

Пригнать сверкающую пирогу к веселому порту Изумруд.

Припев.

Домик под черепицей, в окнах мутнеющая слюда.

Им некуда торопиться — они возвращаются навсегда.

Сверкающая пирога ищет мерцающий свой причал,

Эй, старый, где здесь дорога — та, что из желтого кирпича?

Им можно не торопиться — никто не помнит прощальных слов,

Лишь тучи Аустерлица кромсает небесное весло,

Внизу Изумрудный город — нагнись и на улицы урони

Сердце конквистадора в крови и ржавчине от брони…

Припев.

We zitten tot over onze oren in lafheid en onmacht, oude mensen vanaf de geboorte,

We zitten in de hoek als de katten van Basilio, met een donkere bril op,

Stof nestelt zich op onze oren, en de nacht valt op het glas,

Luister naar een sprookje, of misschien een waargebeurd verhaal over iemand wiens geduld op is.

De vijg ligt in de zak als het laatste wapen van dwazen.

Hm G A Hm

De stad verdween in de mist - hij knipperde met zijn lichten en was zo.

GA Hm,

Maar hoe lang zullen ze nog bij elkaar komen - kompas, planchette en baard - H7 Em A Hm

Alleen kinderen en ontdekkingsreizigers hebben smaragdgroene steden nodig.

G D A Hm

Een specialist in het verbranden van heksen zal een lorgnet tegen een leeg oog drukken.

Hij zal vragen: "Waarom ben je arm?"

- en je probeert het antwoord te vinden,

Waarom over kruipende hebzucht door anilineregens?

Een jongen met een baard dwaalt rond, draagt ​​een radiometer op zijn borst...

Refrein:

Een houten been kraakt, tinnen ogen schitteren, Hm Em A

Een hand wacht op de vergeten lucht.

hm

De heiligen werden eerst van de vuile aarde gehaald - Em A

begraven.

hm

En de bal van de zon viel op de bergkam, en het pad werd karmozijnrood, Em A

En de deuren sloegen als een val achter hun rug dicht.

Hm G

En de stad vaart als een fregat de zonsondergang in, met ruige wolken Em A

op dunne spitsen.

hm

Dit is niet Casus Belli - een vliegend huis dat naar beneden is gevallen.

Ellie is helemaal afgeleefd, ze heeft jicht en reuma.

Rat knaagde aan magische schoenen aan de basis,

Maar Morgan gaat naar Havana, kijkt onder zijn arm naar de lucht.

Aan de achterkant - plezier, glas en steen, netwerken van neon spinnenwebben,

Maar degenen die sterwolven zijn geworden, weten de weg terug niet.

Ze hebben nog maar weinig over - om de gewone mura te doorbreken,

Rijd met de sprankelende prauw naar de vrolijke haven Emerald.

Refrein.

Een huis onder de tegels, met mica vertroebeling in de ramen.

Ze hebben nergens om zich te haasten - ze komen voor altijd terug.

Een sprankelende prauw zoekt zijn glinsterende ligplaats,

Hé, oude man, waar is de weg hier - die van gele bakstenen?

Ze kunnen hun tijd nemen - niemand herinnert zich de afscheidswoorden,

Alleen de wolken van Austerlitz worden verscheurd door een hemelse riem,

Onder de Emerald City - buig voorover en laat het op straat vallen

Het hart van de veroveraar is bedekt met bloed en roest van harnassen...

Refrein.