Вальс гемоглобин - Олег Медведев

Из серых наших стен, из затхлых рубежей нет выхода, кроме как

Сквозь дырочки от снов, пробоины от звёзд, туда, где на пергаментном листе зари

Пикирующих птиц, серебряных стрижей печальная хроника

Записана шутя, летучею строкой, бегущею строкой, поющей изнутри.

Так где же он есть, затерянный наш град?

Мы не были вовсе там.

Но только наплевать, что мимо, то — пыль, а главное — не спать в тот самый миг,

когда

Придет пора шагать веселою тропой полковника Фосетта,

Нелепый этот вальс росой на башмаках нести с собой в затерянные города.

Мы как тени — где-то между сном и явью, и строка наша чиста.

Мы живем от надежды до надежды, как солдаты — от привала до креста.

Как расплавленная магма, дышащая небом, рвется из глубин,

Катится по нашим венам Вальс Гемоглобин.

Так сколько ж нам лет, так кто из нас кто — мы так и не поняли…

Но странный сей аккорд, раскрытый, как ладонь, сквозь дырочки от снов все ж различить смогли —

Так вслушайся в него — возможно, это он качался над Японией,

Когда последний смертник запускал мотор над телом скальпированной своей земли.

Ведь если ты — дурак, то это навсегда, не выдумаешь заново

Ни детского сна, ни пары гранат, ни солнышка, склоняющегося к воде,

Так где ж ты, серый волк — последняя звезда созвездия Иванова?

У черного хребта ни пули, ни креста — лишь слезы, замерзающие в бороде.

А серый волк зажат в кольце собак, он рвется, клочья шкуры оставляя на снегу,

Кричит: «Держись, царевич, им меня не взять, крепись, Ванек!

Я отобьюсь и прибегу.

Нас будет ждать драккар на рейде и янтарный пирс Валгаллы, светел и неколебим, —

Но только через танец на снегу, багровый Вальс Гемоглобин».

Ты можешь жить вскользь, ты можешь жить влет, на касты всех людей деля,

Мол, этот вот — крут, а этот вот — нет, а этот, мол — так, ни то и ни се.

Но я увидел вальс в твоих глазах — и нет опаснее свидетеля,

Надежнее свидетеля, чем я, который видел вальс в глазах твоих и понял все.

Не бойся — я смолчу, останусь навсегда египетским ребусом,

Но только, возвращаясь в сотый раз домой, засунувши в компостер разовый билет,

Возьми и оглянись — ты видишь?

Серый волк несется за троллейбусом,

А значит — ты в строю, тебя ведет вальс веселою тропой, как прежде — след в след.

Рвись — не рвись, но он не пустит тебя, проси — не проси.

Звездною фрезой распилена планета вдоль по оси.

Нам теперь узнать бы только, на какой из двух половин

Будет наша остановка — Вальс Гемоглобин.

Van onze grijze muren, van muffe grenzen is er geen uitweg behalve

Door de gaten van dromen, gaten van de sterren, naar waar op het perkamentvel van de dageraad

Duikende vogels, zilvergierzwaluwen trieste kroniek

Gekscherend opgenomen, in een vliegende lijn, rennende lijn, zingend van binnenuit.

Dus waar is het, onze verloren stad?

Wij waren er helemaal niet.

Maar het kan me niet schelen wat er voorbij is, het is stof, en het belangrijkste is om op dat moment niet te slapen,

wanneer

De tijd zal komen om het vrolijke pad van kolonel Fawcett te bewandelen,

Om deze absurde wals met dauw op schoenen naar de verloren steden te dragen.

We zijn als schaduwen - ergens tussen slaap en realiteit, en onze lijn is puur.

We leven van hoop tot hoop, als soldaten van halt tot kruis.

Als gesmolten magma, dat de lucht ademt, barst uit de diepte,

Rollen door onze aderen Wals Hemoglobine.

Dus hoe oud zijn we, dus wie van ons is wie - we begrepen het niet ...

Maar dit vreemde akkoord, open als een handpalm, door de gaten van dromen, konden ze nog steeds onderscheiden -

Dus luister naar hem - misschien zweefde hij over Japan,

Toen de laatste zelfmoordterrorist de motor startte boven het lichaam van zijn gescalpeerde land.

Immers, als je een dwaas bent, dan is dit voor altijd, je zult niet opnieuw uitvinden

Geen kinderdroom, geen paar granaten, geen zon die naar het water leunt,

Dus waar ben je, grijze wolf - de laatste ster van het sterrenbeeld Ivanov?

De zwarte ruggengraat heeft geen kogel of kruis - alleen tranen die bevriezen in zijn baard.

En de grijze wolf wordt in de kring van honden geperst, hij wordt verscheurd en laat flarden huid achter in de sneeuw,

Hij roept: “Wacht even, prins, ze nemen me niet mee, wees sterk, Vanek!

Ik zal terugvechten en vluchten.

We zullen wachten op een drakkar in de rede en de amberkleurige pier van Walhalla, helder en onwrikbaar, -

Maar alleen door een dans in de sneeuw, een karmozijnrode Waltz Hemoglobine.

Je kunt in het voorbijgaan leven, je kunt in vlucht leven, alle mensen in kasten verdelen,

Zoals, deze is cool, maar deze niet, maar deze, zeggen ze, is zo, noch dit, noch dat.

Maar ik zag een wals in je ogen - en er is geen gevaarlijkere getuige,

Een betrouwbaarder getuige dan ik, die de wals in je ogen zag en alles begreep.

Wees niet bang - ik zal zwijgen, ik zal voor altijd een Egyptische puzzel blijven,

Maar alleen, voor de honderdste keer naar huis, een enkel kaartje in de composter,

Neem het en kijk om je heen - zie je het?

De grijze wolf rent achter de trolleybus aan,

En dat betekent - je staat in de gelederen, de wals leidt je langs een vrolijk pad, zoals voorheen - spoor na spoor.

Scheur - niet scheuren, maar hij zal je niet binnenlaten, vraag - vraag niet.

De planeet wordt met een sterrensnijder langs de as gezaagd.

Nu hoeven we alleen nog te weten welke van de twee helften

Daar zal onze stop zijn - Waltz Hemoglobine.