Присутствие - Обе-Рек

Память стреляет прошлым в спину,

Будущее в зеркалах отражается,

Грустные комиксы на мокрых витринах

Больных городов подрастают и старятся…

Странные лица из фотоальбомов

Смотрят на нас и слегка улыбаются,

Странные лица, до боли знакомые,

Важное что-то сказать нам пытаются.

Нет, не сегодня, не завтра, наверное,

Жить будем долго, не скоро состаримся,

В эту смешную ловушку не первые

И не последние мы попадаемся.

Осень тревожного цвета,

Упрямая фальшь в облаках, сиротливые дни,

Сосен руками согреты,

Но нам не дожить без потерь до победы весны

Корни пустить или огненной птицею

За горизонтом искать утешения,

Веру зажечь иль пойти удавиться —

Главное, чтобы не грызло сомнение.

Главное, чтобы хотелось довериться

Рядом идущему по этой пустыне,

Помнишь, как ласково осенью стелится

Белый туман над болотами синими.

Помнишь, как лето искрилось надеждами,

Птичьими криками и обещаньями.

Лето молчит под покровами снежными,

Зимние песни — жизни молчание.

Осень тревожного цвета,

Упрямая фальшь в облаках, сиротливые дни,

Сосен руками согреты,

Но нам не дожить без потерь до победы весны

Лето стреляет прошлым в спину,

Осень в твоизх зеркалах отражается,

Как ни хотелось держать середину,

В крайностях наша свобода спасается.

Ей наплевать на границы приличия,

Если касается самого главного,

Наша свобода полна безразличия

К пасмурным будням, политике малого.

И всё же, как трудно бывает довериться

Рядом идущему по этой пустыне…

Помни, как ласково осенью стелится

Белый туман над болотами синими…

Осень тревожного цвета,

Упрямая фальшь в облаках, сиротливые дни,

Сосен руками согреты,

Но нам не дожить без потерь до победы весны…

Het geheugen schiet het verleden in de rug

De toekomst wordt weerspiegeld in de spiegels

Trieste strips op natte ramen

Zieke steden groeien en verouderen...

Vreemde gezichten uit fotoalbums

Ze kijken ons aan en glimlachen een beetje,

Vreemde gezichten, pijnlijk bekend,

Ze proberen ons iets belangrijks te vertellen.

Nee, niet vandaag, niet morgen, waarschijnlijk

We zullen lang leven, we zullen niet snel oud worden,

Niet de eerste die in deze grappige val trapt

En we zijn niet de laatste die we tegenkomen.

Een alarmerende herfst

Koppige leugen in de wolken, eenzame dagen,

Pijnbomen worden verwarmd door handen,

Maar we kunnen niet leven zonder verliezen tot de overwinning van de lente

Zet wortels neer of een vurige vogel

Zoek troost achter de horizon,

Geloof ontbranden of ga jezelf ophangen -

Het belangrijkste is om niet aan twijfel te knagen.

Het belangrijkste is om te willen vertrouwen

Zij aan zij wandelen in deze woestijn,

Weet je nog hoe zacht de herfst kruipt

Witte mist over de blauwe moerassen.

Weet je nog hoe de zomer schitterde van hoop,

Vogelgeschreeuw en beloften.

De zomer is stil onder de dekens van sneeuw,

Winterliederen zijn de stilte van het leven.

Een alarmerende herfst

Koppige leugen in de wolken, eenzame dagen,

Pijnbomen worden verwarmd door handen,

Maar we kunnen niet leven zonder verliezen tot de overwinning van de lente

De zomer schiet het verleden in de rug,

De herfst wordt weerspiegeld in je spiegels,

Hoe graag ik het midden ook wilde houden,

In extremen wordt onze vrijheid gered.

Ze geeft niet om de grenzen van het fatsoen,

Als het gaat om de belangrijkste

Onze vrijheid is vol onverschilligheid

Om het dagelijkse leven te vertroebelen, de politiek van het kleine.

En toch, hoe moeilijk is het om te vertrouwen

Zij aan zij wandelen in deze woestijn...

Weet je nog hoe zacht de herfst kruipt

Witte mist over blauwe moerassen...

Een alarmerende herfst

Koppige leugen in de wolken, eenzame dagen,

Pijnbomen worden verwarmd door handen,

Maar we zullen niet zonder verliezen leven tot de overwinning van de lente...