Так надо - Обе-Рек

Не стоит тебе всё это слушать,

Как дым без огня уносится ветром,

Так память моя родником безответным

Усохла в тени жёлто-красных лесов,

Мне так не хватает детских радужных снов,

Мне время пропело песню без слов…

Так надо…

И чувство потери губит душу нещадно,

Не всё у меня получается складно,

А в прочем, о чём я?

Досадно, да ладно…

Так надо…

Весна моя плавно испаряется в лето,

И я посылаю кому-то приветы,

На сколько их хватит?

Нету ответа…

Так надо…

Мой крест на груди, словно компас в безбрежье.

И тонет корабль, но греет надежда

И просятся стоны, промокла одежда,

Так надо…

И мысли о смерти мне кажутся ближе,

Но не тогда, когда чужую смерть вижу,

Мне хочется плакать, да тут же пристыжен…

Так надо…

И всё-то во мне как-то перемешалось:

Вопросы, ответы, какая-то жалость…

И много исчезло, а много осталось…

Усталость…

Je hoeft niet naar dit alles te luisteren.

Zoals rook zonder vuur door de wind wordt meegevoerd,

Dus mijn herinnering is een onbeantwoorde lente

Verdord in de schaduw van de geelrode wouden,

Ik mis de regenboogdromen van kinderen zo erg,

De tijd zong een lied voor mij zonder woorden ...

Dus je hoeft...

En het gevoel van verlies vernietigt de ziel genadeloos,

Niet alles blijkt moeilijk voor mij,

En met andere woorden, waar heb ik het over?

Jammer, oké...

Dus je hoeft...

Mijn lente verdampt soepel in de zomer,

En ik groet iemand,

Hoeveel zijn genoeg?

Geen antwoord...

Dus je hoeft...

Mijn kruis op mijn borst is als een kompas in de uitgestrektheid.

En het schip zinkt, maar de hoop warmt op

En gekreun vraagt, kleren zijn nat,

Dus je hoeft...

En gedachten aan de dood lijken me dichter bij,

Maar niet als ik de dood van iemand anders zie,

Ik wil huilen, maar ik schaam me meteen...

Dus je hoeft...

En op de een of andere manier vermengde alles zich in mij:

Vragen, antwoorden, een soort van medelijden...

En er is veel verdwenen, maar er blijft ook veel...

Vermoeidheid…