Sindrome di Stoccolma - Mr.Rain

Questa è l’ultima volta per l’ultima volta

Ci stiamo facendo del male, ma è soltanto nostra la colpa

Come se avessimo la Sindrome di Stoccolma

Chiusi in una gabbia, ma in tasca noi abbiamo la chiave di scorta

Entrambi vogliamo scappare

Ma nessuno ha il coraggio di aprire la porta

Quanto è difficile odiarti come ti amo adesso

Ce n'è voluto d’amore per questo

Era soltanto questione di tempo

Complementari anche se adesso siamo diventati due estranei

E ci siamo stretti le mani

Fino a cancellarci anche le impronte digitali

Siamo due sconosciuti

Che si conoscono meglio di chiunque altro

Ci bastavano du occhi chiusi

Per saltare giù nel vuoto poi volare in alto

È difficile lasciare andare una cosa che ami, stravolgimi i piani

Ma più tempo aspettiamo

E più diventeranno grandi le nostre ferite domani

Anche se vicini, non siamo mai stati così lontani

Ci siamo persi in cento metri quadri

Ci siamo persi dentro queste frasi

Quanto è difficile odiarti come ti amo adesso

Ce n'è voluto d’amore per questo

Era soltanto questione di tempo

Niente dura in eterno

Anche nel deserto poi arriva l’inverno

Ma la neve che cade si scioglie quando tocca terra

Se non c'è più il freddo

Siamo due sconosciuti

Che si conoscono meglio di chiunque altro

Ci bastavano due occhi chiusi

Per saltare giù nel vuoto e poi volare in alto

Dit is de laatste keer voor de laatste keer

We doen onszelf pijn, maar het is onze schuld alleen

Alsof we Stockholm Syndroom hebben

Opgesloten in een kooi, maar we hebben de reservesleutel in onze zakken

We willen allebei ontsnappen

Maar niemand heeft de moed om de deur te openen

Hoe moeilijk is het om je te haten zoals ik nu van je hou

Hier was veel liefde voor nodig

Het was slechts een kwestie van tijd

Complementair ook al zijn we nu twee vreemden geworden

En we schudden elkaar de hand

Tot zelfs onze vingerafdrukken wissen

We zijn twee vreemden

Die elkaar beter kennen dan wie dan ook

Twee gesloten ogen waren genoeg voor ons

Om naar beneden te springen in de leegte en dan omhoog te vliegen

Het is moeilijk om iets los te laten waar je van houdt, mijn plannen te verdraaien

Maar hoe meer tijd we wachten

En hoe groter onze wonden morgen zullen worden

Hoewel dichtbij, zijn we nog nooit zo ver geweest

We zijn verdwaald in honderd vierkante meter

We zijn verdwaald in deze zinnen

Hoe moeilijk is het om je te haten zoals ik nu van je hou

Hier was veel liefde voor nodig

Het was slechts een kwestie van tijd

Niets duurt voor altijd

De winter komt ook in de woestijn

Maar de vallende sneeuw smelt als hij de grond raakt

Als er geen kou meer is

We zijn twee vreemden

Die elkaar beter kennen dan wie dan ook

Twee gesloten ogen waren genoeg voor ons

Om naar beneden te springen in de leegte en dan omhoog te vliegen