Superstite - Mr.Rain, Osso

Questo è l’anno 3049

Il mondo è un palcoscenico e il cuore è la mia sala prove

Le parole sono armi, già

Io combatto per me stesso, non per uno spettatore

Ormai ci ho fatto l’abitudine

Crescendo sono diventato forte, non sento nemmeno i lividi

Come un fiore che è cresciuto sull’orlo di un precipizio

Ho imparato a convivere con le vertigini

Ho perso tempo per gli altri sacrificando me

Loro non mi avranno mai come Banksy

Nella vita non importa quanta strada fai

Contano solo le orme che lasci

Io continuerò a combattere per ciò che è mio

Chi non conosce il mio passato no non può parlare

Mi dispiace non ho smesso di sbagliare

Ho soltanto imparato a farlo senza fartelo notare

Non ho mai smesso di combattere

Come un fiore nel deserto solo e fragile

E non è stato così facile

Sono un superstite

You know

That I’m alive

That I’m alive

I’m just like a soldier

With fear on my shoulder

Along on my way

I’m just trying to say

Dicono che il tempo cura le ferite

Ma poi i ricordi uccidono

Ti diranno che il motivo che ci unisce

È lo stesso tra quelli che ci dividono

Voglio una macchina del tempo per rivivere tutto com’era

Ogni singolo momento di una vita intera

Se desideri qualcosa fino in fondo

Combatti per ogni sogno

Perché prima o poi si avvera

Stop, ops

Sono rimasto da solo

Questo è un pianeta che non è la terra

Dove puoi fare tutto quello che hai in testa

E la fine sarà un punto di partenza

Non ho mai smesso di combattere

Come un fiore nel deserto solo e fragile

E non è stato così facile

Sono un superstite

I’m trying fight for myself, baby

'Cause I grew up by myself, baby

'Cause I’m just like a soldier

With fear on my shoulder

Along on my way

I’m just trying to say

That I’m alive

That I’m alive

I’m just like a soldier

With fear on my shoulder

Along on my way

I’m just trying to say

Hey hey

Dit is het jaar 3049

De wereld is een podium en het hart is mijn oefenruimte

Woorden zijn al wapens

Ik vecht voor mezelf, niet voor een toeschouwer

Ik ben er inmiddels aan gewend

Toen ik opgroeide, werd ik sterk, ik voel niet eens blauwe plekken

Als een bloem die aan de rand van een afgrond is gegroeid

Ik heb leren leven met duizeligheid

Ik verspilde tijd voor anderen door mezelf op te offeren

Ze zullen me nooit hebben zoals Banksy

In het leven maakt het niet uit hoe ver je gaat

Alleen de voetafdrukken die je achterlaat zijn van belang

Ik zal blijven vechten voor wat van mij is

Iedereen die mijn verleden niet kent, kan niet spreken

Het spijt me dat ik niet gestopt ben met het maken van fouten

Ik heb net geleerd hoe ik het moet doen zonder je het te laten weten

Ik ben nooit gestopt met vechten

Als een eenzame en fragiele woestijnbloem

En zo makkelijk was het niet

ik ben een overlever

Je weet wel

Dat ik leef

Dat ik leef

Ik ben net een soldaat

Met angst op mijn schouder

Onderweg

ik probeer alleen maar te zeggen

Ze zeggen dat tijd wonden heelt

Maar dan doden de herinneringen

Ze zullen je de reden vertellen die ons verenigt

Het is hetzelfde onder degenen die ons verdelen

Ik wil een tijdmachine om alles opnieuw te beleven zoals het was

Elk moment van je leven

Als je iets helemaal wilt

Vecht voor elke droom

Want vroeg of laat komt het uit

Stop, oeps

Ik werd alleen gelaten

Dit is een planeet die geen aarde is

Waar je alles aan je hoofd kunt doen

En het einde zal een startpunt zijn

Ik ben nooit gestopt met vechten

Als een eenzame en fragiele woestijnbloem

En zo makkelijk was het niet

ik ben een overlever

Ik probeer voor mezelf te vechten, schat

Omdat ik alleen ben opgegroeid, schat

Want ik ben net een soldaat

Met angst op mijn schouder

Onderweg

ik probeer alleen maar te zeggen

Dat ik leef

Dat ik leef

Ik ben net een soldaat

Met angst op mijn schouder

Onderweg

ik probeer alleen maar te zeggen

Hoi hoi