Wolgalied - Monika Martin

Allein!

Wieder allein!

Einsam wie immer.

Vorüber rauscht die Jugendzeit

in langer, banger Einsamkeit.

Mein Herz ist schwer und trüb mein Sinn,

ich sitz' im gold’nen Käfig drin.

Es steht ein Soldat am Wolgastrand,

hält Wache für sein Vaterland.

In dunkler Nacht allein und fern,

es leuchtet ihm kein Mond, kein Stern.

Regungslos die Steppe schweigt,

eine Träne ihm ins Auge steigt:

Und er fühlt, wie’s im Herzen frißt und nagt,

wenn ein Mensch verlassen ist, und er klagt,

und er fragt:

Hast du dort oben vergessen auf mich?

Es sehnt doch mein Herz nach Liebe sich.

Du hast im Himmel viel Engel bei dir!

Schick' doch einen davon auch zu mir.

Hast du dort oben vergessen auf mich…

Alleen!

Weer alleen!

Eenzaam zoals altijd.

Jeugd raast voorbij

in lange, angstige eenzaamheid.

Mijn hart is zwaar en mijn geest is saai,

Ik zit in de gouden kooi.

Er is een soldaat aan de kust van de Wolga,

houdt zijn vaderland in de gaten.

Alleen en ver weg in de donkere nacht,

geen maan schijnt voor hem, geen ster.

Roerloos is de steppe stil,

een traan welt op in zijn oog:

En hij voelt hoe het eet en knaagt in zijn hart,

wanneer een man wordt verlaten en hij klaagt

en hij vraagt:

Ben je me daarboven vergeten?

Mijn hart verlangt naar liefde.

Je hebt veel engelen bij je in de hemel!

Stuur er ook een naar mij.

Ben je me daarboven vergeten...