Das Lächeln - Monika Martin

Am Rande der Zeit,

war ich die Geisel der Dunkelheit,

keine Sterne, kein Land,

keine helfende Hand.

Aber dann, dann kamst Du

und Dein Lächeln hat mich befreit,

liege in’s Licht

hast du mir gezeigt.

Ich vermisse Dein Lächeln von gestern,

frage jeden: Hast Du es geseh’n?

Doch die Mensche geh’n schweigend an mir nur vorbei,

weil sie alle mein Herz nicht versteh’n.

Die Träne der Welt

war’n damals alle von mir geweint,

dort im dunklen Verlies,

wo der Mut mich verließ.

Denn ein Lächeln von Dir

und es brach alle Mauern auf,

ich flog vor Glück

zur Sonne hinauf.

Ich vermisse Dein Lächeln von gestern,

frage jeden: Hast Du es geseh’n?

Doch die Mensche geh’n schweigend an mir nur vorbei,

weil sie alle mein Herz nicht versteh’n.

Aan de rand van de tijd

Ik was de gijzelaar van de duisternis

geen sterren, geen land,

geen helpende hand.

Maar toen, toen kwam je

en je glimlach maakte me vrij

in het licht liggen

heb je me laten zien

Ik mis je lach van gisteren

vraag aan iedereen: heb je het gezien?

Maar mensen lopen gewoon in stilte langs me heen,

omdat geen van hen mijn hart begrijpt.

De traan van de wereld

iedereen huilde toen van mij

daar in de donkere kerker,

waar de moed me in de steek liet.

Omdat een glimlach van jou

en alle muren braken af,

Ik vloog van geluk

tot aan de zon.

Ik mis je lach van gisteren

vraag aan iedereen: heb je het gezien?

Maar mensen lopen gewoon in stilte langs me heen,

omdat geen van hen mijn hart begrijpt.