Am Anfang der Zeit - Monika Martin

Am Anfang war

nur das Feuer da,

wie die Sonne rot

in der Nacht.

Im Sternenschein

der Unendlichkeit

ein alter Traum

neu erwacht.

Und tausend Tränen

aus Satz war´n nur

ein Tropfen

im Ozean.

Das Meer so tief,

als der Wind noch schlief

am Horizon

des Vulkans.

Der Erde Land

war vom Mensch bestellt

mit Blumen

und Stacheldraht.

Und Falken flogen,

wo Tauben war´n

stand einsam

ein Zinnsoldat.

Nur etwas blieb

und hat überlebt,

war stärker als jedes Leid.

Die Liebe gab

allen Menschen Mut,

wir steh´n erst

am Anfang der Zeit,

am Anfang der Zeit,

Hoc nobis est primum tempus.

In het begin was er

alleen het vuur

als de zon rood

's nachts.

In het sterrenlicht

van oneindigheid

een oude droom

pas ontwaakt.

En duizend tranen

van set war'n only

een druppel

in de oceaan.

De zee zo diep

toen de wind nog sliep

op de horizon

van de vulkaan.

het aardse land

werd besteld door man

met bloemen

en prikkeldraad.

En valken vlogen

waar duiven waren

stond eenzaam

een tinnen soldaat.

Er bleef alleen iets over

en heeft het overleefd

was sterker dan enig lijden.

de liefde gaf

alle mensen moed

we staan ​​eerst

aan het begin van de tijd,

aan het begin van de tijd,

Hoc nobis est primum tempus.