Le défroqué - Miossec

J’ai déserté les champs de bataille

Les nuits que je connaissais trop bien

Je ne fais plus dans la canaille

Je suis plutôt devenu du matin

Et pendant que je baille

Je repense à tous mes Verdun

A mes Chemins des Dames

A mes Trafalgar de rien

J’ai perdu le goût des représailles

Que mes victimes en soient témoins

J’ai dû sans le savoir combler des failles

Des précipices des crevasses des ravins

J’ai même perdu le goût des funérailles

Et des larmes au petit matin

Quand il fait froid et que tout déraille

J’aimerais tant tenir ta main

Je n’ai plus le cerveau en pagaille

Mon cœur est devenu lui aussi plus serein

Je ne supporte plus la mitraille

Même quand je l’entends de loin

Faudrait pas que quelqu’un braille

Sinon je ne réponds plus de rien

J’ai de la place pour des médailles

Tu sais je ne veux que ton bien

J’ai déserté les champs de bataille

Ik heb de slagvelden verlaten

De nachten die ik te goed kende

Ik doe niet meer aan gepeupel

Ik ben meer een ochtendmens geworden

En terwijl ik gaap

Ik denk terug aan al mijn Verduns

Naar mijn damespaden

Aan mijn Trafalgars van niets

Ik heb de smaak voor vergelding verloren

Laat mijn slachtoffers getuigen

Ik moet onbewust de gaten hebben opgevuld

Van de afgronden van de spleten van de ravijnen

Ik verloor zelfs mijn smaak voor begrafenissen

En tranen in de ochtend

Als het koud is en alles mis gaat

Ik zou zo graag je hand vasthouden

Ik heb geen rommel meer

Mijn hart is ook rustiger geworden

Ik kan niet meer tegen grapeshot

Zelfs als ik het van ver hoor

Zou er niet iemand moeten schreeuwen?

Anders antwoord ik voor niets

Ik heb ruimte voor medailles

Je weet dat ik alleen je goede wil

Ik heb de slagvelden verlaten