Ocalić od zapomnienia - Marek Grechuta

Ile razem dróg przebytych

Ile ścieżek przedeptanych

Ile deszczów, ile śniegów

Wiszących nad latarniami

Ile listków, ile rozstań

Ciężkich godzin w miastach wielu

I znów upór, żeby powstać

I znów iść i dojść do celu

Ile w trudzie nieustannym

Wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń

Ile chlebów rozkrajanych

Pocałunków?

schodków?

książek?

Oczy twe jak piękne świece

A w sercu żródło promienia

Więc ja chciałbym twoje serce

Ocalić od zapomnienia

U twych ramion płaszcz powisa

Krzykliwy, z lesnego ptactwa

Długi przez cały korytarz

Przez podwórze, aż gdzie gwiazda Wenus

A tyś lot i górność chmur

Blask wody i kamienia

Chciałbym oczu twoich chmurność

Ocalić od zapomnienia

Hoeveel wegen hebben samen afgelegd?

Hoeveel paden zijn er betreden

Hoeveel regen, hoeveel sneeuw?

Hangend boven de lantaarns

Hoeveel bladeren, hoeveel scheidingen?

Zware uren in veel steden

En weer de koppigheid om op te staan

En ga nog een keer en kom er

Hoeveel in constant zwoegen?

Gemeenschappelijke zorgen, gemeenschappelijke ambities

Hoeveel gesneden broden

Kusjes?

trap?

boeken?

Je ogen zijn prachtige kaarsen

En in het hart is de bron van de straal

Dus ik zou graag je hart willen

Red van de vergetelheid

De jas hangt van je schouders

Lawaaierig, van bosvogels

Lang helemaal door de gang

Over de tuin naar waar de Venus-ster is

En jij, de vlucht en de top van de wolken

De gloed van water en steen

Ik wou dat je ogen troebel waren

Red van de vergetelheid