Kantata - Marek Grechuta

Śniły mi się ptaki bez nieba…

Śniły mi się konie bez ziemi…

Tu żadnej pory roku oprócz zimy nie ma

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

Obcy mur z obcym murem graniczy

Na łodyżce podwórka więdnie lniany kwiatek nieba

A oni tam zboże sieją

Senne siano się zwozi w sienie otwarte na oścież

Tam lato ze złotym berłem przechodzi

Jeszcze z daleka samego Królestwa

Świeci ostatnie jabłko na jabłoni…

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

I nikt nie krzyknie nawet, kiedy upadnę w zgiełku zmotoryzowanym

Jak resztki lodu sprząta się przed wiosną - obcego człowieka podniosą

Zbiegną się nagle wszystkie strony i pory roku będą równocześnie

Wszystkie chwile uderzą naraz do serca

I spór będą wiodły, do której z nich należę

I niech to będzie spowiedź, ale bez rozgrzeszenia

Nie chcę, by okradano mnie z mojego życia

Ik droomde van vogels zonder hemel ...

Ik droomde van paarden zonder land...

Er is hier geen seizoen behalve de winter

Hier is een plaats voor een labyrint en een steen voor het hoofd

De vreemde muur wordt begrensd door de vreemde muur

De linnen bloem van de hemel vervaagt op de stengel in de achtertuin

En daar zaaien ze graan

Slaperig hooi wordt in een wijd open hal gebracht

Daar gaat de zomer voorbij met de gouden scepter

Het Koninkrijk zelf is nog ver weg

De laatste appel schijnt aan de appelboom...

Hier is een plaats voor een labyrint en een steen voor het hoofd

En niemand zal schreeuwen, zelfs niet als ik val in de gemotoriseerde drukte

Als het overgebleven ijs voor de lente wordt opgeruimd, zal een vreemde het oprapen

Alle partijen zullen elkaar plotseling ontmoeten en de seizoenen zullen tegelijkertijd zijn

Alle momenten zullen het hart tegelijk raken

En het geschil zal leiden tot welke ik behoor

En laat het een bekentenis zijn, maar zonder absolutie

Ik wil niet van mijn leven worden beroofd