Vois tu au loin? - Manau

Je ne cherche même plus à savoir, à comprendre tous mes méfaits

Maintenant que tout est cendres, bien caché derrière les traits

De tous ces visages griffés par les saisons du passé

Loin de ces beaux paysages, qu’il m’a fallu tant rêver

Mes pieds sont sur la paille et une cheville attachée

Devant moi des traits, des failles, représentants des années

Plus aucun grondement de sabots, plus aucun bruit de clés

J’entends que l’on fait ripaille encore de l’autre côté

Prêt de ces 4 murs, qui savent trop qui je suis

Qui ont appris mes blessures comme on implorait la nuit

Ils ont tout fait pour essayer de bien m’apprivoiser

Mais je n’ai jamais vu renoncer, cet homme qu’ils ont trimbalé

Dans cette humilité où je ne sais plus vraiment

Où est mon humanité, mon humilité d’antan

Je reste fort pour essayer de tout recommencer

Ce soir je serai peut être le premier

Vois-tu au loin les chemins s’effacer?

Vois-tu au loin la bonne l’aventure?

Ce que j’ai fait de moi n’est que passé

Je serais aujourd’hui derrière ces murs

J’ai scié ces barreaux, j’en ai passé des journées

Des mois des années de trop à combattre cet acier

Demain il n’y aura plus d’ombre pour rayer ce lieu

Fini pour lui la pénombre, tout sera bien plus lumineux

Cette chaine à ma cheville a déjà presque cédé

Noyée dans de l’eau de pluie, elle ne pouvait que rouiller

Je n’ai plus qu'à tirer dessus pour m’en débarrasser

Ensuite prendre ces tissus que j’ai déjà rassemblé

Ces apis, ces haillons, pour faire office de corde

Tressés ensemble ils feront lien pour ma miséricorde

Ils m’emmèneront loin ce soir, c’est bien décidé

Loin de ces remparts où m’attend la vie que l’on m’a volé

Alors que toussent les rats, encore cette nuit

Et moi qui ne veut plus les voir

Dieu fasse que tout soit fini

De battre mon cœur veut continuer mais en liberté après 4 pas sans jamais

s’arrêter

Je n’oublie pas que mon visage s’est doucement effacé

Derrière une nouvelle image, une barbe, et des années

Je n’oublie pas non plus qu’ici rien ni personne ne m’attend

Qu’une fois sorti de cette cage, je m’en irais face au vent

J’irais dans un pays où l’on ne me connait pas

Un de ces beaux paradis, que des murs n’atteignent pas

Où le soleil est chaud et brille toute la journée

Où la moindre jolie fille pourra faire semblant de m’aimer

Mais que fais-je dans ce trou où des gardiens me sourient

À l’heure même où tous les fous, comme moi n’ont rien compris

Me voilà enterré et mort, hors de cette prison

Me voilà enfin dehors comme le dit la chanson

Ik probeer niet eens meer te weten, om al mijn wandaden te begrijpen

Nu het allemaal as is, goed verstopt achter de linies

Van al die gezichten bekrast door de seizoenen van het verleden

Ver van deze prachtige landschappen, waar ik zo van moest dromen

Mijn voeten zijn op stro en een enkel vastgebonden

Voor mij lijnen, gebreken, vertegenwoordigers van de jaren

Geen hoefgerommel meer, geen toetsgeluid meer

Ik hoor dat we het nog steeds leuk hebben aan de andere kant

Dicht bij deze 4 muren, wie weet maar al te goed wie ik ben

Wie leerde mijn wonden toen de nacht huilde

Ze hebben er alles aan gedaan om me goed te temmen

Maar ik heb die man nooit zien opgeven, die man die ze met zich meedroegen

In deze nederigheid waar ik het niet echt weet

Waar is mijn menselijkheid, mijn nederigheid van weleer

Ik blijf sterk om te proberen helemaal opnieuw te beginnen

Vanavond ben ik misschien de eerste

Zie je de paden in de verte vervagen?

Zie je het goede avontuur in de verte?

Wat ik van mij heb gemaakt, is alleen weg

Ik sta vandaag achter deze muren

Ik heb deze staven gezaagd, ik heb er dagen aan besteed

Maanden jaren te veel vechten tegen dit staal

Morgen zal er geen schaduw zijn om deze plek te strepen

Geen duisternis meer voor hem, alles zal veel helderder zijn

Deze ketting aan mijn enkel brak al bijna

Verdronken in regenwater kon ze alleen maar roesten

Ik moet er gewoon op schieten om er vanaf te komen

Neem dan deze stoffen die ik al heb verzameld

Deze tapijten, deze vodden, om als een touw te fungeren

Samen gevlochten zullen ze binden voor mijn genade

Ze nemen me vanavond mee, het is besloten

Ver van deze wallen, waar wacht mij het leven dat van mij is gestolen

Terwijl de ratten hoesten, vanavond weer

En ik die ze niet meer wil zien

God maakt het allemaal over

Klopt mijn hart wil doorgaan maar in vrijheid na 4 stappen zonder ooit

hou op

Ik vergeet niet dat mijn gezicht zachtjes vervaagd is

Achter een nieuw beeld, een baard en jaren

Ik vergeet ook niet dat hier niets en niemand op me wacht

Dat als ik eenmaal uit deze kooi kom, ik tegen de wind in ga

Ik zou naar een land gaan waar ze mij niet kennen

Een van die prachtige paradijzen, muren reiken niet

Waar de zon warm is en de hele dag schijnt

Waar het kleinste mooie meisje kan doen alsof ze van me houdt

Maar wat doe ik in dit gat waar bewakers naar me glimlachen?

Op het moment dat alle gekke mensen, zoals ik, niets begrepen hebben

Hier ben ik begraven en dood, uit deze gevangenis

Hier ben ik eindelijk zoals het liedje zegt