Un ange à terre - Manau

Derrière l’ombre de la croix il y a un chemin qui, après quelques pas,

longe un petit jardin

Et juste un peu plus bas, juste là pas très loin, oh tu verras pourquoi je ne

me sens pas bien

Ainsi il faut me croire, même les gens du moulin ont vu ce que j’ai vu mais eux

ne diront rien

Ça s’est passé un soir jusque tôt le matin, là tout près du lavoir,

j’en tremble encore des mains

Il y avait des lumières éclairant un festin, des saucisses bien en chair

frémissant dans un coin

Et à côté des feux, de grandes miches de pain, des légumes, de la bière et des

tonneaux de vin

Je ne comprenais pas tout ce qu’il se passait comme si autour de moi tout un

monde s'écroulait

Je regardais ma foi, bien cachée sous les traits de ces gens ici-bas,

pour être plus discret

Doucement, j’apprends à mieux regarder les gens

Et je vole au-dessus des frontières

En laissant tomber mes ailes à terre

Et le bruit oh crois-moi que ce monde faisait sur un plancher de bois devant

ceux qui soufflaient

Dans des poches de peaux d’animaux dont l’effet envahissait de joie les

poivrots qui buvaient

Je me sentais bizarre, je ne sais même plus si au loin le grand phare éclairait

la venue

De nouveaux rigolards dans cet endroit perdu car il était si tard et c’n'était

qu’un début

Je me revois errant complètement hagard, entouré de ces gens visiblement à part

Est-ce bien ce moment qui les rendait hilares?

Dansant, chantant,

buvant comme s’ils perdaient espoir

Doucement, j’apprends à mieux regarder les gens

Et je vole au-dessus des frontières

En laissant tomber mes ailes à terre

C’est un jeu, cet écart qu’ils avaient l’air d’aimer, une sorte de défouloir

pour la foire oubliée

Et je voyais tout ceux dont les yeux scintillaient et jugé malheureux,

c’est tout ce que j'étais

Sérieux, tu peux me croire, ce que je dis est vrai, ce n’est pas des histoires

tous ces gens s’oubliaient

Pour un petit instant, un doux moment de paix, faire un trait sur leur croix

mais juste avec une craie

Et voilà mon ami ce que j’ai vu là-bas, de l’espoir, de la vie à retrouver la

foi

J’ai donc vécu ceci entouré de dentelle, à en perdre l’envie, j’en ai brûlé mes

ailes

Doucement, j’apprends à mieux regarder les gens

Et je vole au-dessus des frontières

En laissant tomber mes ailes à terre

Doucement, j’apprends à mieux regarder les gens

Et je vole au-dessus des frontières

En laissant tomber mes ailes à terre

Achter de schaduw van het kruis is een pad dat, na een paar stappen,

loopt langs een kleine tuin

En gewoon een beetje lager, precies daar niet te ver, oh je zult zien waarom ik niet

Ik voel me niet goed

Dus geloof me, zelfs de mensen bij de molen zagen wat ik zag, maar zij

zal niets zeggen

Het gebeurde op een avond tot in de vroege ochtend, daar heel dicht bij de wasplaats,

mijn handen trillen nog steeds

Er waren lichten die een feest verlichtten, vlezige worstjes?

trillend in een hoek

En naast de vuren, grote broden, groenten, bier en

wijnvaten

Ik begreep niet alles wat er gaande was alsof iedereen om me heen was

de wereld viel uit elkaar

Ik zag mijn geloof, goed verborgen in de gedaante van deze mensen hier beneden,

om discreter te zijn

Langzaam leer ik beter naar mensen te kijken

En ik vlieg over de grens

Mijn vleugels op de grond laten vallen

En het geluid oh geloof me dat deze wereld maakte op een houten vloer ervoor

degenen die bliezen

In zakken van dierenhuiden waarvan het effect de

dronkaards die dronken

Ik voelde me raar, ik weet niet eens of de grote vuurtoren in de verte scheen

de komende

Nieuwe grappenmakers in deze verloren plaats, want het was zo laat en het was niet

slechts een begin

Ik zie mezelf helemaal verwilderd ronddwalen, omringd door deze mensen die zichtbaar van elkaar gescheiden zijn

Is dit het moment dat ze hilarisch maakte?

Dansen, zingen,

drinken alsof ze de hoop verliezen

Langzaam leer ik beter naar mensen te kijken

En ik vlieg over de grens

Mijn vleugels op de grond laten vallen

Het is een spel, deze kloof die ze leuk leken te vinden, een soort bevrijding

voor de vergeten kermis

En ik zag al diegenen wiens ogen fonkelden en ongelukkig werden geacht,

dat is alles wat ik was

Serieus, je kunt me geloven, wat ik zeg is waar, het is geen verhaal

al deze mensen zijn elkaar vergeten

Voor even, een zoet moment van rust, maak een streep op hun kruis

maar gewoon met krijt

En dat mijn vriend wat ik daar zag, hoop, leven te herwinnen

vertrouwen

Dus ik leefde dit omringd door kant, om het verlangen te verliezen, verbrandde ik mijn

Vleugels

Langzaam leer ik beter naar mensen te kijken

En ik vlieg over de grens

Mijn vleugels op de grond laten vallen

Langzaam leer ik beter naar mensen te kijken

En ik vlieg over de grens

Mijn vleugels op de grond laten vallen