Me voilà au pays - Manau

Emporté par les vents, au dessus des océans

Découvrant des sentiments, au delà des continents

Il est parti avec l’envie d’aller droit de l’avant

Quittant le pays sans se demander s’il est temps

D’avoir appris à ne plus être un jeune enfant du clan

Dans les yeux de ses parents toujours un adolescent

C’est ainsi que le petit homme voulait devenir grand

Ecrire seul son roman, aller à pas de géant

L’ancre s’est détachée puis il est parti pressé

Il avancait doucement sans jamais se retourner

Il vivait ce qu’il devait vivre.

Enfin, il vécut

Découvrant à être ivre toutes les joies du début

Les mois défilaient, tombaient dans des filets

Petit tas d'épillets séchés, oubliés de fait

Si la nature a fait le choix de bien se recycler

Lui revenait pas à pas sur les chemins du passé

Me voilà au pays, me voilà décidé

Ma foi, que les filles sont jolies, ici, rien n’a changé

Je ne sais pas comment j’ai pu l’abandonner

Emporté par tous les courants, je suis rentré

Usant ses souvenirs, sous des semelles de cuir

Il voyait son avenir tout doucement revenir

L’image de ce petit gamin qu’il avait oublié

Le tenait fort par la main quand s’effaçaient les sentiers

La nuit tombée, tout près d’un feu il pouvait écouter

Toutes les voix de ses aïeux, contes et légendes chuchotés

Qu’il avait souvent ignorées en regardant le bleu

D’un ciel trop immaculé, d’un horizon belliqueux

Comment, se disait-il, j’ai pu laisser si facil-ement

Perdre le fil à cet esprit volatil?

J’ai laissé derrière moi des tombes et des vérités

Mais peut-être que le monde est ce pays bien-aimé

S’approchant du pays, il se sentis reconquis

L’air était vraiment aussi pur, comme il se l'était dit

Il revint de très beau matin, le coeur léger, même si

Lourd comme un vieux parchemin, il voulait reprendre l'écrit

De son histoire tassée, de son livre épais taché

Rempli de traits encrassés, de gravures presque effacées

Retrouver les pages du début et tout recommencer

Revoir tous ces paysages de l’encre et puis du papier

Ainsi il a vieilli se sentant, ici, chez lui

Le coeur léger, sans souci, loin de ce tout jeune esprit

Son dernier chapitre a été «Veuillez-me-pardonner «Mais, où tout a commencé, je suis venu terminer

Gedragen door de wind, over de oceanen

Gevoelens ontdekken, over continenten heen

Hij vertrok met de drang om rechtdoor te gaan

Het land verlaten zonder je af te vragen of het tijd is

Om te hebben geleerd om niet langer een jong kind van de clan te zijn

In de ogen van zijn ouders altijd een tiener

Zo wilde de kleine man groot worden

Schrijf je roman alleen, neem grote stappen

Het anker brak los en toen vertrok hij in allerijl

Hij liep langzaam en keek nooit achterom

Hij leefde wat hij moest leven.

Eindelijk leefde hij

Ontdekken om dronken te zijn alle geneugten van het begin

De maanden gingen voorbij, vielen in netten

Klein stapeltje gedroogde aartjes, eigenlijk vergeten

Als de natuur ervoor heeft gekozen om goed te recyclen

Hij kwam stap voor stap terug op de paden van het verleden

Hier ben ik in het land, hier ben ik besloten

Nou, de meisjes zijn mooi, hier is er niets veranderd

Ik weet niet hoe ik het kan opgeven

Meegesleept door alle stromingen, keerde ik terug

Herinneringen verslijten, onder leren zolen

Hij zag zijn toekomst langzaam terugkomen

Het beeld van dat kleine kind dat hij vergeten was

Hield hem stevig bij de hand toen de paden vervaagden

Toen de nacht viel, bij een vuur kon hij luisteren

Alle stemmen van zijn voorouders, gefluisterde verhalen en legendes

Wat hij vaak had genegeerd terwijl hij naar het blauw staarde

Van een te onberispelijke hemel, van een oorlogszuchtige horizon

Hoe, dacht hij, had ik zo gemakkelijk kunnen loslaten?

Deze vluchtige geest uit het oog verliezen?

Ik heb graven en waarheden achtergelaten

Maar misschien is de wereld dat geliefde land

Toen hij het land naderde, voelde hij zich heroverd

De lucht was echt zo puur als hij zichzelf had verteld

Hij kwam 's ochtends heel goed terug, met een licht hart, ook al

Zwaar als een oud perkament, hij wilde weer verder met schrijven

Van zijn ingepakte verhaal, van zijn bevlekte dikke boek

Gevuld met vuile lijnen, bijna vervaagde gravures

Zoek de pagina's vanaf het begin en begin helemaal opnieuw

Al die landschappen van inkt en dan papier opnieuw bekijken

Dus hij werd oud en voelde zich hier thuis

Luchtig, zorgeloos, weg van deze zeer jonge geest

Zijn laatste hoofdstuk was "Vergeef me alstublieft" Maar waar het allemaal begon, ben ik gekomen om te eindigen