Le vieux - Manau

Il y a du bruit, les volets claquent autour de la maison

La pluie est forte et tombe en flaque au-dessus du plafond

Le vent souffle si fort, qu’il fait trembler tous les murs

Tout est glacé dehors, au fond de son lit le vieux se rassure

Il a juste allumé, deux bougies pour s'éclairer

Puis ranimé le feu, préparé des buches coupées

Et avant de dormir, avant d’aller se coucher

Il s’est servi un bol de soupe assis devant sa cheminée

À l’extérieur le temps s’est accroché à l’hiver

Dans le noir on peut voir, quelques rayonnements d'éclairs

Ensuite le tonnerre qui s’abat sur le pays

La côte subit l’assaut d’une tempête que l’on redoute ici

Mais les yeux grands ouvert, et juste à côté de lui

Quelques photos d’hier, au mur un vieux crucifix

Il ne sait pas comment mais il sent que quelqu’un l’attend

Allongé sur son lit, le vieux repense à ses vingt ans

Et il attend sans bruits, que viennent les sourires

Et les sentiments d’une vie, qu’il a su conquérir

Oh c’est bien le temps qui crie, les joies et les folies

Oh souffle le vent, et puis rien n’est jamais fini

Il se revoit, jeune garçon entouré de ses frères

Partant pour les moissons, ce qui le rendait plutôt fier

Lui qui était si fort, prêt à manger l’univers

Il chanta plus encore quand on eut besoin de lui pour la guerre

Il est parti au champ, sans connaitre le décor

Animé par l’enfant, qui était toujours en lui

Pour cultiver la mort, la violence et la misère

Envahit de colère il ne s’en ai jamais vraiment remis

Puis vint enfin le jour, où il rencontra sa femme

Le temps fou de l’amour, sa douce et belle Suzanne

Qu’il prit épouse et mère, sous le regard de l'église

Laissant toutes les chimères du passé dont il était sous l’emprise

Et il vit sa vie tranquille, à l’ombre de ses démons

Ses enfants virent la ville, et y restèrent pour de bon

Sa femme elle est partie un très joli jour de printemps

Allongé sur son lit, le vieux revoit cet enterrement

Et il attend sans bruits, que viennent les sourires

Et les sentiments d’une vie, qu’il a su conquérir

Oh c’est bien le temps qui crie, les joies et les folies

Oh souffle le vent, et puis rien n’est jamais fini

Seul sur son lit, à revoir des bouts de sa vie d’avant

Sans aucun mépris, sans douleurs, sans mauvais sentiments

Il n’a pas de regrets, juste le besoin cette envie

D'être le plus discret, de ne pas souffrir, si vient à lui le bruit

Des roues grinçantes et tristes qui viendront sur le chemin

Ne formant pas de piste, même sur le sable très fin

Mais rien ne peut venir, la côte est bien sous l’orage

Il ne peut pas y avoir peur, la mort n’a pas tant de courage

Mais le vieux sous sa couette, senti quelques gouttelettes

Le vent glacé, la pluie, remplie ses pieds et sa tête

Comme un rêve éveillé, où tout se mélange en fait

Comme une belle histoire du passé qui serait pleinement satisfaite

Il était bien dehors, et puis mouillé jusqu’au cou

Allongé là bien mort, dans le chariot de

Personne n’oublia le vieux qui partit dans les grands vents

Soir de mauvaise pluie, paisiblement tout en chantant

Et il attend sans bruits, que viennent les sourires

Et les sentiments d’une vie, qu’il a su conquérir

Oh c’est bien le temps qui crie, les joies et les folies

Oh souffle le vent, et puis rien n’est jamais fini

Et il attend sans bruits, que viennent les sourires

Et les sentiments d’une vie, qu’il a su conquérir

Oh c’est bien le temps qui crie, les joies et les folies

Oh souffle le vent, et puis rien n’est jamais fini

Er is lawaai, luiken die rond het huis dichtslaan

De regen is hevig en plassen boven het plafond

De wind waait zo hard, het schudt alle muren

Buiten is alles bevroren, op de bodem van zijn bed is de oude man gerustgesteld

Hij heeft net aangestoken, twee kaarsen voor licht

Steek dan het vuur weer aan, maak gesneden houtblokken

En voordat ik ga slapen, voordat ik naar bed ga

Hij hielp zichzelf aan een kom soep terwijl hij voor zijn open haard zat

Buiten klampte het weer zich vast aan de winter

In het donker zie je wat bliksemflitsen

Dan de donder die over het land neerstort

De kust wordt aangevallen door een storm die hier wordt gevreesd

Maar ogen wijd open, en vlak naast hem

Enkele foto's van gisteren, aan de muur een oud kruisbeeld

Hij weet niet hoe, maar hij voelt dat er iemand op hem wacht

Liggend op zijn bed denkt de oude man terug aan zijn twintiger jaren

En hij wacht rustig op de glimlach om te komen

En de gevoelens van zijn leven, die hij overwon

Oh, het is de tijd die huilt, de vreugden en de waanzin

Oh de wind waait, en dan is er nooit iets voorbij

Hij ziet zichzelf weer, een jonge jongen omringd door zijn broers

Op weg naar de oogst, waar hij best trots op was

Hij die zo sterk was, klaar om het universum te eten

Hij zong meer toen hij nodig was voor de oorlog

Hij ging naar het veld, het landschap niet kennende

Gedreven door het kind, dat altijd in hem was

Om dood, geweld en ellende te cultiveren

Overweldigd door woede kwam hij er nooit echt overheen

Toen kwam eindelijk de dag dat hij zijn vrouw ontmoette

De gekke tijd van de liefde, het is lief en mooi Suzanne

Dat hij vrouw en moeder nam, onder de blik van de kerk

Het verlaten van alle hersenschimmen uit het verleden waar hij in de ban van was

En hij leeft zijn rustige leven, in de schaduw van zijn demonen

Zijn kinderen zagen de stad en bleven daar voor altijd

Zijn vrouw vertrok op een hele mooie lentedag

Liggend op zijn bed, ziet de oude man deze begrafenis weer

En hij wacht rustig op de glimlach om te komen

En de gevoelens van zijn leven, die hij overwon

Oh, het is de tijd die huilt, de vreugden en de waanzin

Oh de wind waait, en dan is er nooit iets voorbij

Alleen op zijn bed, terugkijkend op stukjes van zijn leven eerder

Zonder enige minachting, zonder pijn, zonder slechte gevoelens

Hij heeft geen spijt, alleen de behoefte aan dit verlangen

Om de meest discrete te zijn, niet te lijden, als het geluid naar hem toe komt

Krakende en trieste wielen die in de weg zullen staan

Niet-volgend, zelfs op zeer fijn zand

Maar er kan niets komen, de kust is goed onder de storm

Er kan geen angst zijn, de dood heeft niet zoveel moed

Maar de oude man onder zijn dekbed voelde een paar druppeltjes

De ijzige wind, de regen, vult zijn voeten en zijn hoofd

Als een dagdroom, waar alles eigenlijk in elkaar overvloeit

Als een mooi verhaal uit het verleden dat volledig bevredigd zou worden

Hij was prima buiten, en toen nat tot aan zijn nek

Liggend daar dood, in de kar van

Niemand vergat de oude man die vertrok in de harde wind

Avond van slechte regen, rustig zingend

En hij wacht rustig op de glimlach om te komen

En de gevoelens van zijn leven, die hij overwon

Oh, het is de tijd die huilt, de vreugden en de waanzin

Oh de wind waait, en dan is er nooit iets voorbij

En hij wacht rustig op de glimlach om te komen

En de gevoelens van zijn leven, die hij overwon

Oh, het is de tijd die huilt, de vreugden en de waanzin

Oh de wind waait, en dan is er nooit iets voorbij