En attendant les temps - Manau

La nuque baissée, pieds nus, immobile telle une statue de pierre,

Le torse dévêtu, rompu à ne pas se laisser faire,

Le long de ses bras, quelques flux de veines sculptées dans sa chair,

Le petit homme est jeune mais connait le souffle de la guerre.

Lui, qui a connu la misère, la peur et lʼoubli dʼaimer,

Vivant seulement pour être à la hauteur des contes de fées

Quʼil lisait déjà depuis tout gamin, tellement attiré

Par tous ces hommes qui avaient dans leurs mains le pouvoir de tuer.

Mais peut-on juger un jeune qui sʼest éduqué

à la violence qui sonne au bruit de lʼacier

et pour simple décorum tout immaculé

Le sang si bleu de sa couronne, qui un jour sera convoitée.

Lui, qui se sentait de plus en plus libre, tel était son choix.

Calquer sa propre vie à celle de livres quʼil nʼoublierait pas

Et continuer sa route pour être ivre dans sa foi,

Maîtriser lʼaventure autant quʼil maîtrisait lʼart du combat.

En attendant les temps qui feront de nous des héros

En attendant les temps, veux-tu les conter?

En attendant les temps qui nous emmèneront là haut,

Jʼapprendrais doucement à aimer.

Il grandissait doucement avec lʼidée que rien, ici bas,

Nʼoserait jamais vraiment lʼempêcher de devenir roi.

Entre la vie, la mort et le péché, quoi quʼil en soit,

Il avait décidé dʼexister à lʼombre de son trépas.

Un peu trop loin des siens, il savait que rien n'était gagné.

Maîtriser son destin nʼest pas de ce que lʼon peut donner.

Apprendre à éviter le pire, nʼétait pas son problème,

Il vouvoyait la mort autant quʼil savait tutoyer la haine.

Lui, qui se sentait si fort était dans son monde,

Là, planté dans ce décor au milieu des ombres,

Quʼil avait tant écoutées dans son sommeil.

Les grandes guerres du passé brillaient pour lui comme un bout de soleil.

La violence était sa richesse et rien n'était plus précieux.

Lui, qui la savait sa maîtresse, en était fou amoureux.

Mais les murs de cette forteresse nʼétaient faits que de feu.

Consumé dans lʼivresse, il ne s’est jamais contenté du peu,

Il a construit sa vie sur des conquêtes quʼil a pu signer.

Oubliant les défaites, de ce fait, pour mieux sʼinventer,

Même sʼil fallait parfois baisser la tête et avancer.

Courbé par les tempêtes, le poids du temps lʼa doucement usé.

Puis il a vieilli, tout seul, sous ses parchemins.

Lʼa acculé sous les feuilles de son grand destin,

Loin, très loin de ce bonheur immaculé,

Ce battement de coeur qui fait dʼun homme, le plus grand des guerriers.

(Merci à Anthony pour cettes paroles)

Nek omlaag, blootsvoets, onbeweeglijk als een stenen standbeeld,

De ontklede torso, ingebroken en niet losgelaten,

Langs zijn armen, een paar stromen van aderen gesneden in zijn vlees,

De kleine man is jong maar kent de adem van oorlog.

Hij, die ellende, angst kende en vergeet lief te hebben,

Alleen leven om sprookjes waar te maken

dat hij al van kinds af aan had gelezen, zo aangetrokken

Door al die mannen die de macht hadden om te doden.

Maar kunnen we een jonge man beoordelen die zichzelf heeft opgevoed?

naar het geweld dat weergalmt met het geluid van staal

en voor eenvoudig decorum allemaal onberispelijk

Het bloed zo blauw van zijn kroon, die op een dag begeerd zal worden.

Hij, die zich steeds vrijer voelde, was zijn keuze.

Zijn eigen leven modellerend op boeken die hij niet zou vergeten

En ga op weg om dronken te worden in zijn geloof,

Hij beheerst het avontuur net zo goed als de kunst van het vechten.

Wachten op de tijden die ons helden zullen maken

Wachten op de tijden, wil je ze vertellen?

Wachtend op de tijden die ons daarheen zullen brengen,

Ik zou langzaam leren liefhebben.

Hij groeide langzaam op met het idee dat hier beneden niets...

Zou nooit echt durven te voorkomen dat hij koning wordt.

Tussen leven, dood en zonde, wat het ook is,

Hij had besloten te bestaan ​​in de schaduw van zijn heengaan.

Een beetje te ver van zijn familie, wist hij dat er niets werd gewonnen.

Het beheersen van je lot is niet iets dat je weg kunt geven.

Het ergste leren vermijden was niet zijn probleem,

Hij sprak de dood net zo goed aan als hij wist hoe hij haat moest aanpakken.

Hij, die zich zo sterk voelde, was in zijn wereld,

Daar, geplant in deze omgeving te midden van de schaduwen,

Dat hij zoveel had geluisterd in zijn slaap.

De grote oorlogen van het verleden schenen voor hem als een zonnetje.

Geweld was zijn rijkdom en niets was kostbaarder.

Hij, die haar als zijn minnares kende, was smoorverliefd op haar.

Maar de muren van dit fort waren gemaakt van niets anders dan vuur.

Verteerd door dronkenschap, was hij nooit tevreden met de kleine,

Hij bouwde zijn leven op veroveringen die hij kon ondertekenen.

De nederlagen vergeten, dus om jezelf beter uit te vinden,

Ook al moest je soms je hoofd neerleggen en verder gaan.

Gebogen door de stormen, heeft het gewicht van de tijd het zachtjes afgesleten.

Toen werd hij oud, helemaal alleen, onder zijn rollen.

In het nauw gedreven onder de bladeren van zijn grote lot,

Ver, ver weg van deze smetteloze gelukzaligheid,

Die hartslag die van een man de grootste krijger maakt.

(Met dank aan Anthony voor deze teksten)