A fuir tout ce qui brille - Manau

Une pluie fine tombe sur la tête de tous ces hommes

L’orage qui arrive est tout près de ce décorum

A quelques pas de là, derrière ces collines

Au pays des rois, il pourra faire trembler les cimes

De ces plus grands sapins qui bordent la plaine

Pas loin de ces chiens, ces vauriens, amateurs de haine

Qui obéissent au fouet depuis quʼils sont nés

Toujours pressés, aux aguets, afin de pouvoir commencer

Lui qui attend, ici, bien auprès des siens

Ecoute le bruit.

Cʼest ainsi que lʼon se souvient

Des gouttes dʼeau qui tappent sur le fer forgé

De ces armures, de ces casques, de ces lances et ces épées

Il a les mains qui tremblent et les yeux mouillés

Ici, pour lui, tout ressemble à une mort éveillée

Rien ne sera plus jamais comme avant

Aujourdʼhui, il meurt ou tue.

Et voilà ce quʼest son présent

A fuir tout ce qui brille, je nʼai jamais su vraiment avancer

A éviter le pire, jʼai vécu de côté

Alors, pour un empire, je ne serai plus jamais le dernier

Sourire à lʼavenir me fait danser

Et cette peur quʼil a en lui ne le quitte pas

Comment laisser cette envie de sʼenfuir loin de là

Loin de tous ces démons qui viennent et font face

Ceux qui savent que les monts sont des ponts quand fondent les glaces

Cʼest son premier combat, son premier défi

Lʼheure qui fait sonner le glas, ici bas, loin des cris

De ce petit enfant quʼil était jadis

Ce garçon, devenu grand, est maintenant père pour un fils

Il se demande encore sʼil a bien vécu

Près du baiser de la mort.

Certains hommes ne savent plus

Tels des gamins perdus dans le grand brouillard

Sera-t-il ici lʼElu, parmi tous ces fous dans le noir

Et cette ombre qui se rapproche en rang de bataille

Tel un dragon déchaîné, elle semble être sans faille

Prête à tout dévorer, brûlant tout sur son sillage

Ecrasant la moindre armée qui voudra faire preuve de courage

Elle ne se rend pas compte de tout ce qui est

Loin des légendes et des contes.

Ce côté-ci est mauvais

Et rien ne pourra vraiment écraser

Ces hommes unis sous le vent, qui nʼont quʼune envie: Exister

Lui qui se sent plus fort loin dʼces avatars

Entouré par tous ces corps bien plus forts que des remparts

Sait que la fin nʼest pas déjà signée

Quʼaujourdʼhui nʼest pas demain et que rien ici nʼest gagné

Een fijne regen valt op de hoofden van al deze mannen

De komende storm is dicht bij dit decorum

Een paar passen verder, achter die heuvels

In het land der koningen kan hij de toppen schudden

Van die hoogste dennenbomen die de vlakte omlijnen?

Niet ver van deze honden, deze schurken, liefhebbers van haat

Die de zweep gehoorzamen sinds hun geboorte?

Altijd gehaast, op de uitkijk, om te kunnen beginnen

Hij die wacht, hier, dicht bij zijn familie

Luister naar het geluid.

Zo herinneren we ons

Druppels water raken het smeedijzer

Van deze pantsers, helmen, speren en zwaarden

Hij heeft trillende handen en tranende ogen

Hier voelt voor hem alles als een wakkere dood

Niets zal ooit meer zijn zoals het was

Vandaag sterft of doodt hij.

En dat is zijn cadeau

Ik rende weg van al die glitter, ik wist nooit echt hoe ik verder moest

Om het ergste te voorkomen, woonde ik aan de kant

Dus voor een rijk zal ik nooit de laatste zijn

Lachend naar de toekomst laat me dansen

En deze angst die hij in zich heeft, verlaat hem niet

Hoe laat je deze drang om daar weg te rennen?

Ver van al deze demonen die komen en worden geconfronteerd

Degenen die weten dat de bergen bruggen zijn als het ijs smelt

Dit is zijn eerste gevecht, zijn eerste uitdaging

Het uur dat de doodsklok luidt, hier beneden, ver van de kreten

Van dat kleine kind dat hij ooit was

Deze volwassen jongen is nu een vader van een zoon

Hij vraagt ​​zich nog steeds af of hij goed heeft geleefd

Dicht bij de kus des doods.

Sommige mannen weten het niet meer

Als kinderen verloren in de grote mist

Zal hij degene zijn hier, tussen al deze dwazen in het donker?

En deze schaduw die nadert in gevechtsrang

Als een woedende draak lijkt ze onberispelijk te zijn

Klaar om alles te verslinden en alles in zijn kielzog te verbranden

Het kleinere leger verpletteren dat moed zal tonen

Ze realiseert zich niet alles wat is

Ver van legendes en verhalen.

Deze kant is slecht

En niets kan echt verpletteren

Deze mannen verenigd onder de wind, die maar één verlangen hebben: bestaan

Hij die zich sterker voelt weg van deze avatars

Omringd door al deze lichamen, veel sterker dan wallen

Weet dat het einde nog niet is getekend

Dat vandaag niet morgen is en dat hier niets wordt gewonnen