Соловьи - Максим Леонидов

Соловьи, соловьи, не тревожьте солдат,

Пусть солдаты немного поспят...

Пришла и к нам на фронт весна,

Ребятам стало не до сна

Не потому, что пушки бьют,

А потому, что вновь поют,

Забыв, что здесь идут бои,

Поют шальные соловьи.

Но что война для соловья,

У соловья ведь жизнь своя...

Не летит солдат, припомнив дом

И сад зелёный над прудом,

Где соловьи всю ночь поют,

А в доме том солдата ждут.

А завтра снова будет бой,

Уж так назначено судьбой,

Чтоб нам уйти, не долюбив,

От наших жен, от наших нив,

Но с каждым шагом в том бою

Нам ближе дом в родном краю.

Соловьи, соловьи, не тревожьте солдат,

Пусть солдаты немного поспят...

Nachtegalen, nachtegalen, stoor de soldaten niet,

Laat de soldaten wat slapen...

De lente is bij ons gekomen,

De kinderen konden niet slapen

Niet omdat de wapens troffen

En omdat ze weer zingen

Vergeten dat er hier gevochten wordt,

Gekke nachtegalen zingen.

Maar wat is oorlog voor de nachtegaal,

De nachtegaal leidt een eigen leven...

De soldaat vliegt niet, denkend aan het huis

En een groene tuin over een vijver,

Waar nachtegalen de hele nacht zingen

En in dat huis wachten ze op een soldaat.

En morgen is er weer een gevecht,

Het is zo voorbestemd door het lot

Zodat we kunnen vertrekken zonder lief te hebben,

Van onze vrouwen, van onze velden,

Maar bij elke stap in dat gevecht

We zijn dichter bij huis in ons geboorteland.

Nachtegalen, nachtegalen, stoor de soldaten niet,

Laat de soldaten wat slapen...