Эх, дороги... - Максим Леонидов

Эх, дороги — пыль да туман,

Холода, тревоги да степной бурьян.

Знать не можешь доли своей,

Может крылья сложишь посреди степей.

Вьется пыль под сапогами степями полями,

А кругом бушует пламя да пули свистят.

Эх, дороги — пыль да туман,

Холода, тревоги да степной бурьян.

Выстрел грянет — ворон кружит,

Твой дружок в бурьяне неживой лежит.

А дорога дальше мчится, пылится, клубится,

А кругом земля дымится — чужая земля.

Эх, дороги — пыль да туман,

Холода, тревоги да степной бурьян.

Край сосновый — солнце встает,

У крыльца родного мать сыночка ждет.

И бескрайними путями, степями, полями

Все глядят вослед за нами родные глаза.

Эх, дороги — пыль да туман,

Холода, тревоги да степной бурьян.

Снег ли ветер, вспомним друзья,

Нам дороги эти позабыть нельзя.

Oh, de wegen zijn stof en mist,

Koude, angst en steppe onkruid.

Je kunt je aandeel niet weten

Misschien kun je je vleugels vouwen in het midden van de steppen.

Stof krult onder de laarzen van de steppevelden,

En rondom woeden de vlammen en fluiten de kogels.

Oh, de wegen zijn stof en mist,

Koude, angst en steppe onkruid.

Het schot zal toeslaan - de raaf cirkelt,

Je vriend ligt dood tussen het onkruid.

En de weg raast voort, stof verzamelend, wervelend,

En overal op aarde rookt - een vreemd land.

Oh, de wegen zijn stof en mist,

Koude, angst en steppe onkruid.

Dennenland - de zon komt op,

Op de veranda van de inboorling wacht de moeder op haar zoon.

En eindeloze paden, steppen, velden

Iedereen zorgt voor ons inheemse ogen.

Oh, de wegen zijn stof en mist,

Koude, angst en steppe onkruid.

Sneeuwt het wind, onthoud vrienden

We mogen deze wegen niet vergeten.