Pas à moi - Madame Monsieur, Chilla

J’avoue qu’c’est pas c’qu’on raconte aux p’tites filles, sur la vie à deux

On a beau s’connaître, on est malhabile parfois malheureux

Et ça s’embrasse, et ça s’enlace, un mot de travers on s’embrouille

Y a toujours des fleurs posées sur la table basse mais le sol est jonché de

douille

On se déchaîne et ça dégaine

C’est vrai qu’on est imbattable, sommes entourés de coupable, par l’amour et la

violence

La mauvaise graine a sa rengaine, elle mord toujours à l’hameçon,

elle retient pas la leçon

Y a pas de bleu mais dans nos yeux y a pourtant des cicatrices

Tu crois pas qu’on vaut mieux, qu’on pourrait baisser la garde un peu

Pas à moi, pas à nous, on ne va pas compter les coups

Pas à moi, pas à nous, jusqu'à mettre l’autre à genoux

Pas à moi, pas à nous, en voulant la guerre on risque tout

Pas à moi, pas à nous, ouvre-moi, parlons-nous

Ça fait des années qu’on s’aime à toute heure, le jour et la nuit

Quand on s’enlace je ressens la douleur, sur toi je m’appuie

On se construit, on se déchire, notre avenir on le dessine

C’est vrai les jours où tu m’ignores, je disparais, la fin j’veux pas l’imaginer

On se dit tout, quand ça détonne

Dans une manière dissidente, on se tarde dans le silence, l’embrouille est

insignifiante

J’fais demi-tour, toi tu t'étonnes

T’aimer c’est une évidence, dois-t-on rester vigilant?

L’amour est intimidant

Nous c’est sérieux, ça vient du cœur, difficile de lâcher prise

On apprend à s’apprivoiser, loin des histoires d’amour parfaites

Pas à moi, pas à nous, on ne va pas compter les coups

Pas à moi, pas à nous, jusqu'à mettre l’autre à genoux

Pas à moi, pas à nous, en voulant la guerre on risque tout

Pas à moi, pas à nous, ouvre-moi, parlons-nous

Pas à moi, pas à nous

Pas à moi, pas à nous

Pas à moi, pas à nous

Pas à moi, pas à nous

Pas à moi, pas à nous

Pas à moi, pas à nous

Ik geef toe dat dit niet is wat we kleine meisjes vertellen over het leven samen

We kennen elkaar goed, we zijn onhandig soms ongelukkig

En het is zoenen, en het is omhelzen, een verkeerd woord raken we in de war

Er staan ​​nog bloemen op de salontafel, maar de vloer ligt bezaaid met

stopcontact

We gaan wild en het trekt

Het is waar dat we onverslaanbaar zijn, we zijn omringd door schuldigen, door liefde en

geweld

Het slechte zaad heeft zijn slogan, het bijt altijd in het aas,

ze leert de les niet

Er is geen blauwe plek, maar in onze ogen zijn er littekens

Denk je niet dat we beter zijn, dat we een beetje op onze hoede kunnen zijn?

Niet de mijne, niet de onze, we zullen de klappen niet tellen

Niet voor mij, niet voor ons, totdat ze de ander op hun knieën hebben gebracht

Niet de mijne, niet de onze, door oorlog te willen riskeren we alles

Niet de mijne, niet wij, doe open, laten we praten

Het is al jaren dat we van elkaar houden op alle uren, dag en nacht

Als we knuffelen voel ik de pijn, op jou leun ik

We bouwen, we scheuren, onze toekomst ontwerpen we

Het is waar dat de dagen dat je me negeert, ik verdwijn, het einde dat ik me niet wil voorstellen

We vertellen elkaar alles, als het mis gaat

Op een afwijkende manier blijft men zwijgend, de verwarring is:

onbelangrijk

Ik draai me om, je bent verrast

Van je houden is duidelijk, moeten we waakzaam blijven?

liefde is intimiderend

We zijn serieus, het komt uit het hart, moeilijk om los te laten

We leren elkaar te temmen, verre van perfecte liefdesverhalen

Niet de mijne, niet de onze, we zullen de klappen niet tellen

Niet voor mij, niet voor ons, totdat ze de ander op hun knieën hebben gebracht

Niet de mijne, niet de onze, door oorlog te willen riskeren we alles

Niet de mijne, niet wij, doe open, laten we praten

Niet de mijne, niet wij

Niet de mijne, niet wij

Niet de mijne, niet wij

Niet de mijne, niet wij

Niet de mijne, niet wij

Niet de mijne, niet wij