La rage au corps - Laurie Darmon

Elle ne m’a pas quitté, vous savez

La rage au corps qui me bouffe depuis sept longues années

Comme un tunnel que je n’ai pas emprunté

Parfois, je n’en vois pas le bout, il y a de l’ombre partout

Sur le monde que j’eu tant tant aimé, tant croquer

Les plaisirs de la vie s'échappent et ne reviendront pas

À moins que je cours, je cours, je cours, mais je n’y parviens pas

Souvent, le souffle me manque, il faudrait que je me calme

Il faudrait que j’en parle pourtant les mots se plantent là-bas

Tout au fond, de ma gorge, dans les bois sombre de l’angoisse

Tout prêt de ceux qui se forgent une carapace

Celle qui resplendit devant l’auditoire ébloui

Celle qui me détruit sans elle, je ne sais plus qui je suis

Le néant, à l’horizon, je le vois qui plane

Menacer de m’envahir en filigrane

Dedans mon corps s’il tombe en panne, s’il ne se pavane pas

Le long des regards qui flânent

Le néant, à l’horizon, je le vois qui plane

Menacer de m’envahir en filigrane

Dedans mon corps s’il tombe en panne, s’il ne se pavane pas

Le long des regards qui flânent

Ces yeux n’existent pas Madame

Parfois, je sais, c’est rare, j’essaye d’attendre que ça passe

En détendant ce corps de garce qui monopolise l’espace

Mais voilà que mon cœur s’emballe et bat de plus en plus fort

De plus en plus vite, de plus en plus mal, de plus en plus mort

Je feins celle, je feins celle, je feins celle

Je feins celle qui n’entends pas qu’il se passe quelque chose

Qu’a l’intérieur les roses se fanent, que mon esprit implose

Voyons de quoi parlons-nous?

De cet infime détail, mes enfants, il n’est pas de taille à discuter le tout

Je porte de nouveau ce costume, ce confort, qui me consume

Sinon les sables mouvants auront ma peau

Qui s'épuise, qui disparaît à mesure que je le refais

Ce tissu de mensonges qui me plonge dans

Le néant, à l’horizon, je le vois qui plane

Menacer de m’envahir en filigrane

Dedans mon corps s’il tombe en panne, s’il ne se pavane pas

Le long des regards qui flânent

Le néant, à l’horizon, je le vois qui plane

Menacer de m’envahir en filigrane

Dedans mon corps s’il tombe en panne, s’il ne se pavane pas

Le long des regards qui flânent

Ces yeux n’existent pas Madame

Mais j’ai le corps qui explose, et le sourire qui implose

Le monde que l’on me propose me semble être si morose

J’ai perdu le sens de la dose, tous mes excès se superpose et font de moi ce

machin-chose

Prisonnier de ses névroses, mais j’ai le corps en pause

À l’envers, je vois l’immonde en rose

Le cœur en pierre

Hmm-hm-hmmm

Hmm-hm-hmmm

Hmm-hm-hmmm

Hmm-hm-hmmm

Hmm-hm-hmmm

Le néant, à l’horizon, je le vois qui plane

Menacer de m’envahir en filigrane

Dedans mon corps s’il tombe en panne, s’il ne se pavane pas

Le long des regards qui flânent

Le néant, à l’horizon, je le vois qui plane

Menacer de m’envahir en filigrane

Dedans mon corps s’il tombe en panne, s’il ne se pavane pas

Ze heeft me niet verlaten, weet je?

De lichaamswoede die me al zeven lange jaren opeet

Als een tunnel die ik niet heb genomen

Soms kan ik het einde niet zien, er is overal schaduw

Op de wereld waar ik zo van had gehouden, zo geknakt

De geneugten van het leven glippen weg en komen niet meer terug

Tenzij ik ren, ren ik, ik ren, maar ik kan het niet

Vaak laat mijn adem me in de steek, ik zou moeten kalmeren

Ik zou erover moeten praten, maar de woorden vallen daar neer

Diep in mijn keel in de donkere bossen van angst

Helemaal klaar voor degenen die een schelp smeden

Zij die straalt voor het verblinde publiek

Degene die me vernietigt zonder haar, ik weet niet meer wie ik ben

Niets, aan de horizon, ik zie het zweven

Dreig me binnen te vallen filigraan

In mijn lichaam als het kapot gaat, als het niet stut

Langs de dwalende blikken

Niets, aan de horizon, ik zie het zweven

Dreig me binnen te vallen filigraan

In mijn lichaam als het kapot gaat, als het niet stut

Langs de dwalende blikken

Deze ogen bestaan ​​niet mevrouw

Soms, ik weet het, het is zeldzaam, ik probeer het af te wachten

Dat bitchy lichaam ontspannen dat de ruimte in beslag neemt

Maar nu gaat mijn hart sneller en harder kloppen

Sneller en sneller, slechter en slechter, doder en doder

Ik vervals de ene, ik vervals de ene, ik vervals de ene

Ik doe alsof degene die niet kan horen dat er iets aan de hand is

Binnen de rozen verwelken, mijn geest implodeert

Eens kijken waar hebben we het over?

Van dit kleine detail, mijn kinderen, is het niet van formaat om het geheel te bespreken

Ik draag dit pak weer, dit comfort, dat mij verteert

Anders krijgt het drijfzand mijn huid

Dat verslijt, dat vervaagt als ik het weer doe

Dit weefsel van leugens dat me onderdompelt in

Niets, aan de horizon, ik zie het zweven

Dreig me binnen te vallen filigraan

In mijn lichaam als het kapot gaat, als het niet stut

Langs de dwalende blikken

Niets, aan de horizon, ik zie het zweven

Dreig me binnen te vallen filigraan

In mijn lichaam als het kapot gaat, als het niet stut

Langs de dwalende blikken

Deze ogen bestaan ​​niet mevrouw

Maar het lichaam explodeerde en de glimlach implodeerde

De wereld die mij wordt aangeboden lijkt zo somber

Ik verloor het gevoel van de dosis, al mijn excessen worden over elkaar heen gelegd en maken me dit

ding

Gevangene van zijn neurosen, maar mijn lichaam heeft pauze

Ondersteboven zie ik de fout in het roze

Het stenen hart

Hmm-hm-hmmm

Hmm-hm-hmmm

Hmm-hm-hmmm

Hmm-hm-hmmm

Hmm-hm-hmmm

Niets, aan de horizon, ik zie het zweven

Dreig me binnen te vallen filigraan

In mijn lichaam als het kapot gaat, als het niet stut

Langs de dwalende blikken

Niets, aan de horizon, ik zie het zweven

Dreig me binnen te vallen filigraan

In mijn lichaam als het kapot gaat, als het niet stut