Vaidaviņa - Larisa Mondrusa

Kad aiz mežiem nogrimst saules stari

Padebeši sārtojas

Eju es gar Vaidaviņas krastu

Senās atmiņās sirds kavējas

Vaidava, Vaidava

Aiznes skumjas zilā jūriņā

Vaidava, Vaidava

Stāsti man par mīlu jaunībā

Tagad staigājot pa svešu taku

Domās redzu tevi vien

Nekad dzīvē nesniegsi man roku

Zinu to, un tā man ļoti žēl

Vai to domājām, kad toreiz abi

Upes krastā sēdējām?

Sapņojām par nākamības dienām

Un par klusām stundām divatā

Prātā nāk man vakars, kad mēs abi

Pļavā ziedus lasījām

Viss, ko teici, likās man tik labi

Sirdī pirmo mīlu izjutām

Kad pēc gadiem sarma manos matos

Krūtīs klusu smeldzi degs

Tad kā senāk Vaidaviņas krastos

Zilos novakaros skumšu es

Als de zonnestralen achter het bos wegzakken

De wolken worden roze

Ik loop langs de kust van Vaidaviņa

In oude herinneringen blijft het hart hangen

Vaidava, Vaidava

Brengt verdriet naar de blauwe zee

Vaidava, Vaidava

Vertel me over liefde in je jeugd

Nu lopen op een buitenaards pad

Ik kan je alleen in mijn gedachten zien

Je zult me ​​nooit een hand geven in het leven

Ik weet dat, en het spijt me zo

Hadden we gedacht toen beiden toen nog waren?

Op de rivier zitten?

We droomden van de komende dagen

En voor rustige uurtjes voor twee

Het komt vanavond in me op als we allebei

We lezen de bloemen in de wei

Alles wat je zei leek me zo goed

We voelden de eerste liefde in ons hart

Wanneer na jaren de vorst op mijn haar

Een stille zere borst zal branden

Dan zoals eerder aan de oevers van Vaidaviņa

In de blauwe avonden het droevige zelf