На дальней пристани (У дальней пристани) - Катя Огонёк

На небе солнышко, как в янтаре.

Лёд первый тронулся, по Ангаре.

Вот вот проснётся всё и зацветет,

На дальней пристани мать сына ждёт.

"Истосковалась я сыночек мой,

Когда ж вернёшься ты опять домой,

В письме ты пишешь, что скучаешь там,

А в сентябре тебя отпустят к нам,

Ты пишешь в лагере угрюмо так,

Привыкнуть к этому нельзя ни как,

А тут на родине бегут ручьи,

И ждут давно тебя друзья твои.

Девчата бойкие, попробуй тронь,

Опять под окнами поёт гармонь,

И слышу часто я "Когда же тёть,

Алёшка сын то ваш домой придёт?"

Рябину красную, что ты сожал,

Отец по пьянки тут вчера сломал,

А помнишь девушку с сестрой живёт,

Она тебя сынок уж очень ждёт."

Вот лето красное совсем ушло,

От сына матери письмо пришло.

Письмо из лагеря на софьин день.

Что написал сынок ты в нём теперь:

"Ой мама милая не жди меня,

Судьбу мою решил седой судья,

А прокурор занёс мне новый срок,

Прощай на век теперь родной порог,

Скотилась с горочки судьба моя,

В тюреме пожизненно останусь я,

Рябина снова пусть весной цветёт,

А та девчонка меня не ждёт!!!!

Поклон земной на всю, и всем друзьям

Ведь тропку горькую, я выбрал сам.

И мне теперь по ней всю жизнь идти,

Ты мама милая меня ПРОСТИ!!!"

На небе солнышко, как в янтаре.

Лёд первый тронулся, по Ангаре.

Вот вот проснётся всё и зацветет,

На дальней пристани мать сына ждёт.

De zon staat aan de hemel, zoals in barnsteen.

Het ijs bewoog als eerste, langs de Angara.

Hier zal alles ontwaken en bloeien,

Op een verre pier wacht de moeder van haar zoon.

"Ik verlangde ernaar, mijn zoon,

Wanneer ga je weer naar huis,

In een brief schrijf je dat je het daar mist,

En in september word je bij ons vrijgelaten,

Je schrijft zo somber in het kamp

Je kunt er niet aan wennen,

En hier in het thuisland stromen stromen,

En je vrienden wachten al heel lang op je.

De meisjes zijn levendig, proberen aan te raken,

Weer onder de ramen zingt de accordeon,

En ik hoor vaak "Wanneer is mijn tante,

Alyoshka, zal je zoon naar huis komen?"

Rowan rood, waar je spijt van had,

Mijn vader brak hier gisteren tijdens het drinken,

Weet je nog dat het meisje bij haar zus woont,

Ze wacht op je, zoon."

Hier is de rode zomer helemaal weg,

Er kwam een ​​brief van de zoon van de moeder.

Een brief van het kamp op Sophia's dag.

Wat schreef uw zoon nu in hem:

"Oh lieve moeder, wacht niet op mij,

Mijn lot werd bepaald door een grijsharige rechter,

En de aanklager bracht me een nieuwe termijn,

Vaarwel voor altijd nu inheemse drempel,

Mijn lot rolde de heuvel af,

Ik blijf levenslang in de gevangenis

Laat de lijsterbes in het voorjaar weer bloeien,

En dat meisje wacht niet op mij!

Buig voor alles voor de aarde en voor alle vrienden

Het pad is tenslotte bitter, ik heb zelf gekozen.

En nu moet ik er mijn hele leven op lopen,

Je bent mijn lieve moeder, het spijt me!!!"

De zon staat aan de hemel, zoals in barnsteen.

Het ijs bewoog als eerste, langs de Angara.

Hier zal alles ontwaken en bloeien,

Op een verre pier wacht de moeder van haar zoon.