You Will Not Take My Heart Alive - Joanna Newsom

And what do you remember most?

The line of the sea, seceding the coast?

Fine capillaries, glowing with cars?

The comfort you drew from the light of the stars?

And how long did you climb that night

With the ice in your lungs, on the rungs of the light?

Beyond recall, you severed all strings

To everyone, and everything

Oh, silent, constant driver of mine

Wordlessly calling from the end of the line

Where even though each hour I ever loved

Must queue and dive

Still, you will not take my heart alive

You will not take my heart alive

You will not take my heart alive

You will not take my heart

In martial wind, and in clarion rain

We minced into battle, wincing in pain;

Not meant for walking, backs bound in twine:

Not angel or devil

But level, in time

And I rose, to take my shape at last

From the dreams that had dogged me, through every past

When to my soul the body would say:

You may do what you like

As long as you stay

Now the towns and forests, highways and plains

Fall back in circles like an emptying drain

And I won’t come round this way again

Where the lonely wind abides

And you will not take my heart, alive

You will not take my heart alive

You will not take my heart

En wat is je het meest bijgebleven?

De lijn van de zee, die zich afscheidt van de kust?

Fijne haarvaten, gloeiend met auto's?

De troost die je putte uit het licht van de sterren?

En hoe lang heb je die nacht geklommen?

Met het ijs in je longen, op de sporten van het licht?

Voorbij het herinneren, heb je alle snaren doorgesneden

Aan iedereen en alles

Oh, stille, constante chauffeur van mij

Zonder woorden bellen vanaf het einde van de lijn

Waar, hoewel elk uur waar ik ooit van heb gehouden

Moet in de rij staan ​​en duiken

Toch neem je mijn hart niet levend mee

Je zult mijn hart niet levend nemen

Je zult mijn hart niet levend nemen

Je zult mijn hart niet veroveren

In krijgswind en in klaroenregen

We gingen de strijd aan, huiverend van de pijn;

Niet bedoeld om te wandelen, rug in touw vastgebonden:

Geen engel of duivel

Maar niveau, op tijd

En ik stond op om eindelijk mijn vorm aan te nemen

Van de dromen die me achtervolgden, door elk verleden

Wanneer zou het lichaam tegen mijn ziel zeggen:

Je mag doen wat je leuk vindt

Zolang je blijft

Nu de steden en bossen, snelwegen en vlakten

Val terug in cirkels als een leeglopende afvoer

En ik zal deze kant niet meer op komen

Waar de eenzame wind blijft

En je zult mijn hart niet levend nemen

Je zult mijn hart niet levend nemen

Je zult mijn hart niet veroveren