Inflammatory Writ - Joanna Newsom

Oh, where is your inflammatory writ?

Your text that would incite a light, «Be lit»?

Our music deserving devotion unswerving —

Cry «Do I deserve her?»

with unflagging fervor

(Well, no we do not, if we cannot get over it)

But what’s it mean

When suddenly we’re spent?

Tell me true!

Ambition came and reared its head, and went

Far from you!

Even mollusks have weddings

Though solemn and leaden

But you dirge for the dead

And take no jam on your bread —

Just a supper of salt and a waltz

Through your empty bed

And all at once it came to me

And I wrote him hunched 'till four-thirty

But that vestal light

It burns out with the night

In spite of all the time that we spend on it:

On one bedraggled ghost of a sonnet!

While outside, the wild boars root

Without bending a bough underfoot —

O it breaks my heart;

I don’t know how they do’t

So don’t ask me!

And as for my inflammatory writ?

Well, I wrote it and I was not inflamed one bit

Advice from the master derailed that disaster;

He said «Hand that pen over to me, poetaster!»

While across the great plains

Keening lovely & awful

Ululate the lost Great American Novels —

An unlawful lot, left to stutter and freeze, floodlit

(But at least they didn’t run

To their undying credit.)

Oh, waar is je opruiende dagvaarding?

Uw tekst die zou aanzetten tot licht, "Be verlicht"?

Onze muziek verdient onwankelbare toewijding —

Roep "Verdien ik haar?"

met niet aflatende ijver

(Nou, nee, dat doen we niet, als we er niet overheen kunnen komen)

Maar wat betekent het?

Wanneer zijn we ineens op?

Vertel mij de waarheid!

Ambitie kwam en stak de kop op, en ging

Ver van jou!

Zelfs weekdieren hebben bruiloften

Hoewel plechtig en loden

Maar je klaagt voor de doden

En neem geen jam op je brood -

Gewoon een avondmaal van zout en een wals

Door je lege bed

En ineens kwam het in me op

En ik schreef hem ineengedoken tot half vier

Maar dat Vestaalse licht

Het brandt op met de nacht

Ondanks alle tijd die we eraan besteden:

Op een verfomfaaide geest van een sonnet!

Buiten wortelen de wilde zwijnen

Zonder een tak onder de voeten te buigen -

O, het breekt mijn hart;

Ik weet niet hoe ze dat niet doen

Vraag het me dus niet!

En wat betreft mijn opruiende bevel?

Nou, ik heb het geschreven en ik was niet een beetje ontstoken

Advies van de kapitein ontspoorde die ramp;

Hij zei: «Geef mij die pen, dichter!»

Terwijl over de grote vlaktes

Keening mooi & verschrikkelijk

Ululeer de verloren Great American Novels —

Een onwettig stuk, overgelaten om te stotteren en te bevriezen, verlichte

(Maar ze renden tenminste niet weg)

Op hun eeuwige eer.)