Sapokanikan - Joanna Newsom

The cause is Ozymandian.

The map of Sapokanikan

is sanded and bevelled,

the land lone and leveled

by some unrecorded and powerful hand

which plays along the monument

and drums upon a plastic bag.

The «Brave Men and Women So Dear to God

and Famous to All of the Ages"rag.

Sang:

«Do you love me?

Will you remember?»

The snow falls above me.

The renderer renders:

«The event is in the hand of God».

Beneath a patch of grass, her

bones the old Dutch master hid.

While elsewhere Tobias

and the angel disguise

what the scholars surmise was a mother and kid.

Interred with other daughters,

in dirt in other potters' fields

above them, parades

mark the passing of days

through parks where pale colonnades arch in marble and steel,

where all of the twenty-thousand attending your foot fall

and the cause that they died for are lost in the idling bird calls,

and the records they left are cryptic at best,

lost in obsolescence.

The text will not yield, nor x-ray reveal

with any fluorescence

where the hand of the master begins and ends.

I fell, I tried to do well but I won’t be.

Will you tell the one that I love to remember and hold me?

I call and call for the doctor

but the snow swallows me whole with ol' Florry Walker

and the event lives only in print.

He said:

«It's alright,»

and «It's all over now,»

and boarded the plane,

his belt unfastened;

the boy was known to show unusual daring.

And, called a «boy»,

this alderman, confounding Tammany Hall,

In whose employ King Tamanend himself preceded John’s fall.

So we all raise a standard

to which the wise and honest soul may repair,

to which a hunter,

a hundred years from now, may look and despair

and see with wonder

the tributes we have left to rust in the parks,

swearing that our hair stood on end

to see John Purroy Mitchel depart

for the Western front where our work might count.

All exeunt, all go out,

await the hunter to decipher the stone,

and what lies under.

Now the city is gone.

Look and despair.

Look and despair.

De oorzaak is Ozymandiaans.

De kaart van Sapokanikan

is geschuurd en afgeschuind,

het land eenzaam en genivelleerd

door een niet-opgenomen en krachtige hand

die langs het monument speelt

en trommels op een plastic zak.

De "Dappere mannen en vrouwen die God zo dierbaar zijn"

and Famous to All of the Ages"rag.

zong:

"Hou je van mij?

Zal je onthouden?"

De sneeuw valt boven me.

De renderer geeft het volgende weer:

«De gebeurtenis is in de hand van God».

Onder een stukje gras, haar

beenderen verborg de oude Hollandse meester.

Terwijl elders Tobias

en de engel vermomming

wat de geleerden vermoeden was een moeder en kind.

Begraven met andere dochters,

in het vuil op de velden van andere pottenbakkers

boven hen, parades

markeer het verstrijken van de dagen

door parken waar bleke zuilengalerijen gewelfd zijn in marmer en staal,

waar alle twintigduizend die je voet bijwoonden

en de oorzaak waarvoor ze stierven, gaat verloren in de ruisende vogelgeluiden,

en de records die ze hebben achtergelaten zijn op zijn best cryptisch,

verloren in veroudering.

De tekst zal niet meegeven, noch de röntgenfoto onthullen

met elke fluorescentie

waar de hand van de meester begint en eindigt.

Ik ben gevallen, ik heb geprobeerd het goed te doen, maar ik zal het niet worden.

Wil je degene die ik me graag herinner, vertellen en vasthouden?

Ik bel en bel voor de dokter

maar de sneeuw slokt me helemaal op met ol' Florry Walker

en het evenement leeft alleen in gedrukte vorm.

Hij zei:

"Het is goed,"

en «Het is nu allemaal voorbij»

en stapte in het vliegtuig,

zijn riem losgemaakt;

de jongen stond bekend om zijn ongewone durf.

En, een «jongen» genoemd,

deze wethouder, Tammany Hall in verwarring brengend,

In wiens dienst koning Tamanend zelf de val van John voorafging.

Dus we verhogen allemaal een standaard

waartoe de wijze en eerlijke ziel kan herstellen,

waaraan een jager,

over honderd jaar, kan kijken en wanhopen

en kijk met verwondering

de eerbetonen die we hebben achtergelaten om te roesten in de parken,

zweren dat ons haar overeind stond

om John Purroy Mitchel te zien vertrekken

voor het westfront waar ons werk zou kunnen tellen.

Alle exeunt, gaan allemaal uit,

wacht op de jager om de steen te ontcijferen,

en wat eronder ligt.

Nu is de stad weg.

Kijk en wanhoop.

Kijk en wanhoop.