Sadie - Joanna Newsom

Sadie, white coat

You carry me home

And bury this bone

And take this pine cone

Bury this bone

To gnaw on it later, gnawing on the telephone

Until then, we pray and suspend

The notion that these lives do never end

And all day long we talk about mercy

Lead me to water, Lord, I sure am thirsty

Down in the ditch where I nearly served you

Up in the clouds where he almost heard you

And all that we built and all that we breathed

And all that we spilt or pulled up like weeds

Is piled up in back and it burns irrevocably

And we spoke up in turns till the silence crept over me

And bless you and I deeply do

No longer resolute, oh and I call to you

But the water got so cold

And you do lose what you don’t hold

This is an old song, these are old blues

And this is not my tune

But it’s mine to use

And the seabirds where the fear once grew

Will flock with a fury and they will bury what’d come for you

And down where I darn with the milk-eyed mender

You and I and a love so tender

Stretched on a hoop where I stitch this adage

Bless our house and its heart so savage

And all that I want and all that I need

And all that I’ve got is scattered like seed

And all that I knew is moving away from me

And all that I know is blowing like tumbleweed

And the mealy worms in the brine will burn

In a salty pyre among the fauns and ferns

And the love we hold and the love we spurn

Will never grow cold, only taciturn

And I’ll tell you tomorrow

Oh Sadie, go on home now

And bless those who’ve sickened below

And bless us who have chosen so

And all that I’ve got and all that I need

I tie in a knot and I lay at your feet

And I have not forgot but a silence crept over me

So dig up your bone, exhume your pinecone, Sadie

Sadie, witte jas

Jij draagt ​​me naar huis

En begraaf dit bot

En neem deze dennenappel

Begraaf dit bot

Om er later aan te knagen, knagen aan de telefoon

Tot die tijd bidden en schorsen we

Het idee dat deze levens nooit eindigen

En de hele dag praten we over barmhartigheid

Leid me naar het water, Heer, ik heb zeker dorst

Beneden in de sloot waar ik je bijna bediende

In de wolken waar hij je bijna hoorde

En alles wat we hebben gebouwd en alles wat we hebben ingeademd

En alles wat we hebben gemorst of opgetrokken als onkruid

Is achterop opgestapeld en brandt onherroepelijk

En we spraken om de beurt tot de stilte over me heen kroop

En zegene u en ik ten zeerste

Niet langer vastberaden, oh en ik roep je op

Maar het water werd zo koud

En je verliest wat je niet bezit

Dit is een oud nummer, dit is oude blues

En dit is niet mijn deuntje

Maar het is aan mij om te gebruiken

En de zeevogels waar ooit de angst groeide

Zal samenstromen met een woede en ze zullen begraven wat voor jou zou komen

En daar waar ik verdorie met de melkogige mender

Jij en ik en een liefde zo teder

Uitgerekt op een hoepel waar ik dit adagium naai

Zegen ons huis en zijn hart zo woest

En alles wat ik wil en alles wat ik nodig heb

En alles wat ik heb is verspreid als zaad

En alles wat ik wist, is dat hij van me weggaat

En alles wat ik weet is dat het waait als tumbleweed

En de melige wormen in de pekel zullen branden

Op een zoute brandstapel tussen de faunen en varens

En de liefde die we koesteren en de liefde die we afwijzen

Zal nooit koud worden, alleen zwijgzaam

En ik zal het je morgen vertellen

Oh Sadie, ga nu naar huis

En zegen degenen die hieronder ziek zijn geworden

En zegen ons die daarvoor hebben gekozen

En alles wat ik heb en alles wat ik nodig heb

Ik knoop een knoop en ik lig aan je voeten

En ik ben het niet vergeten, maar er kwam een ​​stilte over me heen

Dus graaf je bot op, graaf je dennenappel op, Sadie