Divers - Joanna Newsom

A diver is my love

(and I am his, if I am not deceived),

who takes one breath above, for every hour below the sea;

who gave to me a jewel

worth twice this woman’s life (but would cost her less

than laying at low tide,

to see her true love phosphoresce).

And in an infinite regress:

Tell me, why is the pain of birth

lighter borne than the pain of death?

I ain’t saying that I loved you first,

but I loved you best.

I know we must abide

each by the rules that bind us here:

the divers, and the sailors, and the women on the pier.

But how do you choose your form?

How do you choose your name?

How do you choose your life?

How do you choose the time you must exhale,

and kick, and rise?

And in an infinite capsize:

Like a bull tearing down the coast,

double hulls bearing double masts-

I don’t know if you loved me most, but you loved me last.

Recall the word you gave:

to count your way across the depths of this arid world,

where you would yoke the waves,

and lay a bed of shining pearls!

I dream it every night:

the ringing of the pail,

the motes of sand dislodged,

the shucking, quick and bright;

the twinned and cast-off shell reveal a single heart of white.

And in an infinite backslide:

Ancient border, sink past the West,

like a sword at the bearer’s fall.

I can’t claim that I knew you best,

but did you know me at all?

A woman is alive!

A woman is alive;

you do not take her for a sign in nacre on a stone,

alone, unfaceted and fine.

And never will I wed.

I’ll hunt the pearl of death to the bottom of my life,

and ever hold my breath,

till I may be the diver’s wife.

See how the infinite divides:

and the divers are not to blame

for the rift, spanning distant shores.

You don’t know my name,

but I know yours.

Een duiker is mijn liefde

(en ik ben van hem, als ik niet misleid ben),

die één adem haalt boven, voor elk uur onder de zee;

die mij een juweel heeft gegeven

twee keer het leven van deze vrouw waard (maar het zou haar minder kosten)

dan bij eb liggen,

om haar ware liefde te zien opbloeien).

En in een oneindige regressie:

Vertel me, waarom is de pijn van de geboorte?

lichter gedragen dan de pijn van de dood?

Ik zeg niet dat ik eerst van je hield,

maar ik hield het meest van je.

Ik weet dat we ons moeten houden

elk volgens de regels die ons hier binden:

de duikers, en de matrozen, en de vrouwen op de pier.

Maar hoe kiest u uw formulier?

Hoe kies je je naam?

Hoe kies je je leven?

Hoe kies je de tijd dat je moet uitademen,

en schoppen, en opstaan?

En in een oneindige kapseizen:

Als een stier die langs de kust scheurt,

dubbele rompen met dubbele masten-

Ik weet niet of je het meest van me hield, maar je hield het laatst van me.

Denk aan het woord dat je gaf:

om je weg te tellen door de diepten van deze dorre wereld,

waar je de golven zou jukken,

en leg een bed van glanzende parels!

Ik droom het elke nacht:

het rinkelen van de emmer,

de zandkorrels losgemaakt,

de schillen, snel en helder;

de verbroederde en afgestoten schelp onthult een enkel wit hart.

En in een oneindige terugval:

Oude grens, zinken voorbij het westen,

als een zwaard bij de val van de drager.

Ik kan niet beweren dat ik je het beste kende,

maar kende je me al?

Een vrouw leeft!

Een vrouw leeft;

je houdt haar niet voor een teken in parelmoer op een steen,

alleen, ongefacetteerd en fijn.

En ik zal nooit trouwen.

Ik zal tot op de bodem van mijn leven jagen op de parel des doods,

en houd altijd mijn adem in,

totdat ik de vrouw van de duiker mag zijn.

Zie hoe het oneindige verdeelt:

en de duikers hebben geen schuld

voor de kloof, die verre kusten overspant.

Je kent mijn naam niet,

maar ik ken de jouwe.