6:30 Is Just Way Too Early - James Yorkston, The Athletes

6.30 is just way too early

To get up this cold December morning

Though as long as she insists on being the theme to my every single dream

That coffee it is a calling

I find myself down the stairs

Lazy dog gives me the eye

And I drag our bones around the 'barns

And catch the morning light

The damp leaves and the low-blown smoke

They whisper me to Creagh

With afternoons chasing the rain

And storms disturbing sleep

The open fire warmed your heart

And I wish I had taken the moment

To let you know just who you were

And why you meant so much that morning

For the first time in an age we’d been travelling

We’d been picking mushrooms and were sitting on some wall

You pulled a rosary from your pocket

And we laughed at how it was worn

You said «the girl on the train wasn’t giving me an eye.

She was just wary I’d

steal her bags»

And you offered your arms and a flask of Bowmore

And into the pair I sank

And then we drank ourselves together

And then we walked each other home

This night has cleared my senses

I just don’t want to be alone

6.30 is gewoon veel te vroeg

Om op te staan ​​op deze koude decemberochtend

Maar zolang ze erop staat het thema te zijn van al mijn dromen

Die koffie, het is een roeping

Ik bevind mezelf de trap af

Luie hond geeft me het oog

En ik sleep onze botten rond de 'schuren'

En vang het ochtendlicht

De vochtige bladeren en de laag uitgeblazen rook

Ze fluisteren me tegen Creagh

Met middagen achter de regen aan

En stormen die de slaap verstoren

Het open vuur verwarmde je hart

En ik wou dat ik het moment had genomen

Om je te laten weten wie je was

En waarom je zoveel betekende die ochtend?

Voor het eerst in een tijd dat we op reis waren

We waren paddenstoelen aan het plukken en zaten op een muur

Je hebt een rozenkrans uit je zak gehaald

En we lachten om hoe het werd gedragen

Je zei: «het meisje in de trein keek me niet aan.

Ze was gewoon op mijn hoede dat ik zou

haar tassen stelen»

En je bood je armen en een fles Bowmore aan

En in het paar zonk ik

En toen dronken we onszelf samen

En toen liepen we met elkaar naar huis

Deze nacht heeft mijn zintuigen geklaard

Ik wil gewoon niet alleen zijn