100 Pennsylvania Ave - Francesco Guccini

La strada dalla Pennsylvania Station sembrava attraversasse il continente

come se non tornasse pi?

all' indietro, ma andasse sempre avanti ad occidente

fra tombe in ferro-vetro, pianura, pali e gente.

E indietro invece e in fretta ci tornai, ma in certi miei momenti forse oziosi

mi chiedo dove sei e che cosa fai e come passi i tuoi giorni noiosi,

io che non ti risposi in questa casa mia che sai e non sai.

E immagino tu e lui, due americani sicuri e sani, un poco alla John Wayne,

portare avanti i miti kennedyani e far scuola agli indiani:

amore e ecologia lass?

nel Maine.

E l?

insegnare alla povera gente per poco o niente, vita quasi pia,

fingendo o non sapendo proprio niente di quello che pu?

ancora far la CIA,

santi dell’occidente, per gli USA, e cos?

sia…

Mi ha detto chi t' ha vista l?

da poco che sei rimasta quella che eri allora,

un po' pi?

vecchia, ma quasi per gioco e forse solo appena un po' signora,

vorrei vederti ora perch?

il ricordo mi diventa fioco…

E provo a immaginare in un momento per ridere di stare qui con te,

ma sarebbe poi stato un cambiamento?

Ci penso, ma non sento

che un' altra ancora ha i soliti perch…

Per?

tu sai che?

il gioco d' un istante perch?

da allora gi?

lo sentivamo

che possibilit?

ce ne son tante per quei due tipi che allora eravamo:

io son quasi importante, tu cosa sei, e chi siamo?

Ma forse almeno tu hai conservato quell' ideale che avevamo in testa,

probabilmente in te cenni ha lasciato, ogni cosa alla lunga mi molesta

e cerco un' altra festa e poi le feste in fondo mi han stancato…

Poi erano ideali alla cogliona fatti coi miti del '63,

i due Giovanni e pace un po' alla buona, Ramblas di Barcellona,

la prima crisi dura dentro in me…

Io credo che sappiamo che?

diverso se le cose son state poi pi?

avare,

le accetti, tiri avanti e non hai perso se sono differenti dal sognare

perch?

non?

uno scherzo sapere continuare.

E scusami se sono qui a pensare a te, alle tue parole e ai tuoi sorrisi,

come il «Matto"fra carte da giocare pu? risolvere un attimo di crisi,

anche se allora smisi, ora vado, e «via andare»…

Non voglio far felice proprio adesso tua madre che odi?

l' italiano istrione

quando disse a tuo padre che era un fesso lui e il liberal-progresso

e url?

«rivoluzione!».

Son cose spero che perdonerai com' io ti ho perdonato ormai a quest' ora,

come se fossi solo un piantaguai, il «but I love him"che gli urlasti allora,

cos?

ti canto ancora in questa casa mia che sai e non sai…

De weg vanaf Pennsylvania Station leek het continent te doorkruisen

alsof hij nooit meer terug is gekomen

achteruit, maar ging altijd vooruit naar het westen

tussen ijzer-glazen graven, vlakten, palen en mensen.

En in plaats daarvan ging ik gehaast terug, maar op sommige van mijn momenten misschien inactief

Ik vraag me af waar je bent en wat je doet en hoe je je saaie dagen doorbrengt,

Ik die je geen antwoord gaf in dit huis van mij dat je wel en niet weet.

En ik denk dat jij en hij, twee veilige en gezonde Amerikanen, een kleine John Wayne,

ga door met de Kennedy-mythen en leer de Indianen:

liefde en ecologie daarboven?

in Maine.

En daar?

om arme mensen voor weinig of niets een bijna vroom leven te leren,

doen alsof of niet weten wat het kan?

nog steeds de CIA,

heiligen van het Westen, voor de VS, enzovoort?

is…

Heeft hij me verteld wie je daar heeft gezien?

onlangs dat je bleef wat je toen was,

een beetje meer?

oud, maar bijna voor de lol en misschien gewoon een kleine dame,

Ik zou je nu graag willen zien, waarom?

de herinnering vervaagt voor mij...

En ik probeer me in een moment voor te stellen dat ik moet lachen om hier bij jou te zijn,

maar zou het een verandering zijn geweest?

Ik denk erover na, maar ik voel niet

dat weer een ander het gebruikelijke heeft omdat...

Voor?

Dat weet je?

het spel van een oogwenk waarom?

sindsdien al?

we voelden het

welke mogelijkheid?

er zijn er veel voor die twee typen die we toen waren:

Ik ben bijna belangrijk, wat ben jij en wie zijn wij?

Maar misschien heb je in ieder geval dat ideaal bewaard dat we in gedachten hadden,

waarschijnlijk zijn er nog tekens in je, alles irriteert me op de lange termijn

en ik ben op zoek naar een ander feest en dan hebben de feesten me moe...

Toen waren het idealen voor de ezel gemaakt met de mythen van '63,

de twee Johns en een beetje rust, Ramblas van Barcelona,

de eerste crisis duurt in mij ...

Ik geloof dat we dat weten?

anders als de dingen toen meer waren?

gierig,

je accepteert ze, je gaat door en je hebt niet verloren als ze anders zijn dan dromen

waarom?

niet?

een grap om te weten hoe het verder moet.

En het spijt me als ik hier aan je denk, je woorden en je glimlach,

hoe de "Dwaas" tussen het spelen van kaarten een moment van crisis kan oplossen,

zelfs als ik toen stopte, ga ik nu, en "ga weg" ...

Ik wil je moeder niet blij maken nu je haat?

de Italiaanse Istrione

toen hij je vader vertelde dat hij een dwaas was, hij en liberale vooruitgang

en url?

"Revolutie!".

Dit zijn dingen waarvan ik hoop dat je ze zult vergeven zoals ik je nu al vergeven heb in deze tijd,

alsof je gewoon een onruststoker was, het "maar ik hou van hem" schreeuwde je toen tegen hem,

hoezo?

Ik zing nog steeds voor je in dit huis van mij dat je kent en niet weet ...