VI (Sight) - Fen

As if through a web of obsidian silk

My sight returns as from a dream

A dream empty of thoughts and sounds and visions

And I remember it being one of the most beautiful places I had ever been

I had never before that point known such peace

A winter for the spirit, I was harvested of essence

A place of endless solace placating this soul’s corroded ruins

Bereft of flesh, divorced of earth, severed of being

And now I can drift once again but soaring free

I can look down upon all I once knew — all I once was

And see with the cold, crystalline clarity of the dead

Through eyes unmisted, a mind unfogged, free of the oppressive weight

Of the cathedral’s dead stone

Of this body’s withered flesh

Of this mind’s shattered synapses

I didn’t think such a quiet was possible

That the relentless roil of rage and despair thrumming like lava through me

Could be extinguished

And given over to a plateau of calm stillness

I embrace this season of ending

With every fiber of my departing consciousness

Frozen and eternal

A winter for the soul carried on oblivion’s ghostly breath

One last final exhortation

To the violent winds that rend and rend and rend and rend

I surrender

I descend

I dissolve

I end

Alsof door een web van obsidiaanzijde

Mijn zicht komt terug als uit een droom

Een droom zonder gedachten, geluiden en visioenen

En ik herinner me dat het een van de mooiste plekken was waar ik ooit was geweest

Ik had nog nooit zo'n rust gekend

Een winter voor de geest, ik werd geoogst van de essentie

Een plaats van eindeloze troost die de verroeste ruïnes van deze ziel kalmeert

Beroofd van vlees, gescheiden van de aarde, gescheiden van zijn

En nu kan ik weer driften, maar vrij zweven

Ik kan neerkijken op alles wat ik ooit wist - alles wat ik ooit was

En zie met de koude, kristalheldere helderheid van de doden

Door onbenevelde ogen, een geest onbeneveld, vrij van het drukkende gewicht

Van de dode steen van de kathedraal

Van het verdorde vlees van dit lichaam

Van de verbrijzelde synapsen van deze geest

Ik dacht niet dat zo'n stilte mogelijk was

Dat de meedogenloze golf van woede en wanhoop door me heen bonkt als lava

Kan worden uitgedoofd

En overgegeven aan een plateau van kalme stilte

Ik omarm dit seizoen van einde

Met elke vezel van mijn vertrekkende bewustzijn

Bevroren en eeuwig

Een winter voor de ziel gedragen door de spookachtige adem van de vergetelheid

Een laatste laatste vermaning

Aan de gewelddadige winden die scheuren en scheuren en scheuren en scheuren

Ik geef me over

ik daal af

ik los op

ik beëindig