IV (Interment) - Fen

I descend

I descend again

I closed my eyes and still these vistas rend

The waning sun… it’s light so thin

Sickly, these pale shafts press

At a gruesome fog, an entangling torpor

Stripping the fenland air of pellucidity

Writhing chains of spiritual desolation reach

And beckons a shattered soul back into darkness

As the soils part in welcome

A riven aperture to embrace a sundered spirit

Closing like a withered fist

Around a frond of pale tissue

Weak — so very weak

Cold — frozen to the marrow

Encased by the frost of loathing

I have nothing left to give

Even my flesh presents naught

A cross-stitched tapestry of past failings

Pallid vessel of spiritual exsanguination

Home to the dread-stare of these listless eyes

Each sordid limb a tendril of pain

A beacon of suffering, a spite of torment

Aflame with gangrenous agony

This hemisphere of decrepitude demands extinction

Extinguish me

Yearning for ending

I beg for the embrace of the fens

A final resting place — marked only by a henge of dead trees

The cathedral stands, omniscient

A memorial to all those who walked within these shadows

Unmoved by the toil of the lost

Who sink without markings into the fathomless murk

ik daal af

Ik daal weer af

Ik sloot mijn ogen en nog steeds renden deze vergezichten

De afnemende zon... het is zo dun

Ziek, deze bleke schachten persen

Bij een gruwelijke mist, een verwarrende verdoving

De veenlucht ontdoen van doorschijnendheid

Kronkelende ketens van geestelijke verlatenheid reiken

En wenkt een verbrijzelde ziel terug in de duisternis

Als de bodem deel uitmaakt van welkom

Een gespleten opening om een ​​gescheiden geest te omarmen

Sluiten als een verschrompelde vuist

Rond een blad van bleek weefsel

Zwak — zo erg zwak

Koud — tot op het merg bevroren

Omhuld door de vorst van walging

Ik heb niets meer te geven

Zelfs mijn vlees presenteert niets

Een kruisgestikt tapijt van fouten uit het verleden

Bleek vat van geestelijke bloeding

Thuisbasis van de gevreesde blik van deze lusteloze ogen

Elke smerige ledemaat een rank van pijn

Een baken van lijden, ondanks kwelling

In vuur en vlam met gangreneuze pijn

Dit halfrond van verval vereist uitroeiing

Blus mij

Verlangen naar een einde

Ik smeek om de omhelzing van de vennen

Een laatste rustplaats - alleen gemarkeerd door een hele reeks dode bomen

De kathedraal staat, alwetend

Een gedenkteken voor iedereen die in deze schaduwen liep

Onbewogen door het zwoegen van de verlorenen

Die zinken zonder markeringen in de peilloze duisternis