The gibbet elms - Fen

We have stood for centuries

Sentinels that frame the sky

We have felt the exhalation

Of souls passed under us

We have trembled in the cold winds

That lash the soils of death

We have drawn upon the poisoned strength

Of earth steeped in sorrow

Our limbs have twitched and quivered

To the sound of myriad snapping necks

Our roots remained anchored and unmoved

To the whispers of ending that clamour within

All now is silent and still

Yet resting not are the echoes of the lost

As twilight descends and the murders wheel to roost

The fallen rise again like mist

To drape once more from our arms

Like the rotting sails of a long-abandoned vessel

The scars of time have reaved their pain not

As the land sings its death-song again

We have stood for centuries

Sentinels that frame the sky

We have drawn upon the poisoned strength

Of earth steeped in sorrow

A final threnody for a forlorn convoy

That wanders, lost, in this bleak labyrinth

Condemned to the aether beyond time

A memorial pain unyielding that seeps into our souls

We staan ​​al eeuwen stil

Schildwachten die de lucht omlijsten

We hebben de uitademing gevoeld

Van zielen die onder ons zijn doorgegaan

We hebben bevend in de koude wind

Die de grond van de dood geselen

We hebben gebruik gemaakt van de vergiftigde kracht

Van de aarde doordrenkt van verdriet

Onze ledematen trilden en trilden

Op het geluid van talloze krakende nekken

Onze wortels bleven verankerd en onbewogen

Op het gefluister van het beëindigen van dat geschreeuw binnen

Alles is nu stil en stil

Maar rusten niet zijn de echo's van de verlorenen

Terwijl de schemering daalt en de moordenaars op stok gaan

De gevallenen komen weer op als mist

Om nog een keer uit onze armen te wikkelen

Als de rottende zeilen van een lang verlaten schip

De littekens van de tijd hebben hun pijn niet weggenomen

Terwijl het land opnieuw zijn doodslied zingt

We staan ​​al eeuwen stil

Schildwachten die de lucht omlijsten

We hebben gebruik gemaakt van de vergiftigde kracht

Van de aarde doordrenkt van verdriet

Een laatste triomf voor een verlaten konvooi

Dat dwaalt, verloren, in dit sombere labyrint

Veroordeeld tot de ether voorbij de tijd

Een onverzettelijke herinneringspijn die doordringt tot in onze ziel