The Dying Stars - Fen

From the utmost depths

In blackest earth-flesh entombed

I have arisen again

The bedrock cracked by celestial vengeance

Mountains cleft in twain

Forests cindered by starfire

Stir me from this greatest slumber

Blood runs once more

Blood of the forgotten seers

Blood of those buried of mist-shrouded loss

Veins pulse

To banish millennia upon millennia of oblivion

To unleash a howling keen of new knowledge

Knowledge

Ichor-smeared eyes bear witness to a firmament of turmoil

My vision clears, my purpose hardens

Ascendance, thy gift sears

Burned by the embers of the dying stars

It was once said that there is beauty in destruction

That death brings serenity

In the final exhalation of eternal peace

Yet this thrashing conflagration of ending

That scours all senses and purges the mind

Brings only desolation

And sorrow and woe

Beliefs now cinders, credos in ruins

A cold wind brushes the dead skin of withered ideals

Van de uiterste diepten

In het zwartste aarde-vlees begraven

Ik ben weer opgestaan

Het fundament gekraakt door hemelse wraak

Bergen spleet in tweeën

Bossen verwoest door sterrenvuur

Roer me uit deze grootste slaap

Er vloeit weer bloed

Bloed van de vergeten zieners

Bloed van degenen die begraven zijn door in mist gehuld verlies

aderen puls

Om millennia na millennia van vergetelheid te verbannen

Om een ​​huilend verlangen naar nieuwe kennis los te laten

Kennis

Met ichor besmeurde ogen getuigen van een uitspansel van beroering

Mijn zicht wordt helderder, mijn doel verhardt

Ascendance, uw geschenk schroeit

Verbrand door de sintels van de stervende sterren

Er werd ooit gezegd dat er schoonheid schuilt in vernietiging

Dat de dood rust brengt

In de laatste uitademing van eeuwige vrede

Maar deze vernietigende vuurzee van einde

Dat doorzoekt alle zintuigen en zuivert de geest

Brengt alleen verwoesting

En verdriet en wee

Overtuigingen versmelten nu, credo's in ruïnes

Een koude wind strijkt door de dode huid van verdorde idealen