A waning solace - Fen

Nothing that breathed disturbs this enclave

As the monolithic cosmic millstone

Grinds ever onwards

Crushing meaning beneath cold stone

It is here that I lie

At one with the darkness

Where timelessness breeds tranquillity

And the ravages of frailthy thrash

Against the walls

Of a reality long ago

Fractured and scattered

And yet, so slowly

It starts to slip away

Draining, sinking

My strength weakens

With each shuddering breath

With the fading of the mists

And the dying howls

Of the withering wilderness

Wreathed in decay

Solitude is torn away

My cries pierce the silence like arrows

As this refuge is rent asunder

The fragile fabric collapses

Realisation wracks the spirit

And I stare into the glittering eyes

Of yet more unbridled sufferance

Rending me

As this solace wanes, the wind grows colder

This once-verdant landscape now stands

Stooped and alien, stripped of spirit

Nothing remains to soothe a lamenting soul

What was once mine is no more

Ripped open and naked, I bleed

Beneath the wanton iron skies

That pour misery onto a hapless thrall

My nothingness exposed to all

So little now still stands

Scorched earth and desolation and legacy of shame

For which I now pass judgement through the vessels

Of a new and forlorn epoch

Niets dat ademde verstoort deze enclave

Als de monolithische kosmische molensteen

Maalt ooit verder

Verpletterende betekenis onder koude steen

Het is hier dat ik lieg

Eén met de duisternis

Waar tijdloosheid rust brengt

En de verwoestingen van broze thrash

Tegen de muren

Van een realiteit lang geleden

Gebroken en verspreid

En toch, zo langzaam

Het begint weg te glippen

Aftappen, zinken

Mijn kracht neemt af

Met elke huiveringwekkende ademhaling

Met het vervagen van de nevels

En de stervende huilt

Van de vernietigende wildernis

Gehuld in verval

Eenzaamheid wordt weggerukt

Mijn gehuil doorboort de stilte als pijlen

Omdat dit toevluchtsoord wordt uit elkaar gehaald

De fragiele stof zakt in elkaar

Realisatie verscheurt de geest

En ik staar in de glinsterende ogen

Van nog meer ongebreideld lijden

Mij ​​verraden

Naarmate deze troost afneemt, wordt de wind kouder

Dit eens zo groene landschap staat er nu

Gebogen en buitenaards, ontdaan van de geest

Er blijft niets over om een ​​treurende ziel te kalmeren

Wat ooit van mij was, is niet meer

Opengereten en naakt, ik bloed

Onder de baldadige ijzeren luchten

Die ellende over een ongelukkige slaaf gieten

Mijn nietigheid blootgesteld aan alles

Er staat nu nog maar weinig over

Verschroeide aarde en verlatenheid en erfenis van schaamte

Waarvoor ik nu oordeel door de vaten

Van een nieuw en verlaten tijdperk