III (Fear) - Fen

The spirit songs scream across wind-burned heaths

Flensing the very rind of my soul

Corrosive embrace comforts

In an inexorable miasma of dissolution

A threnody that scours with the paralyzing raptor claws

Of a lifetime of unrealized purpose

And it is as at this point that revelation strikes

With the force of a thousand driven spear-points

A face etched with the lexicon of destitution

Stares back through pallid, jaundiced eyes

That glitter with suppressed, shrieking desperation

To rend

To claw away the threads of cloying carnation

To force this stooped sarcophagus

Into the carcass-field beneath my feet

Abnegation — silence — void

The only triptych I seek

Yet

Extant not is thy solace

Within this corrupted patina of deathsoil

Still the Cathedral stands tall

And in those febrile shadows

Hopes of centuries shrivel and die

I must move on

I must haul this weary patchwork of cursive limbs

Through a translucent mire

Endless, oppressive wake

Each tread summons the efforts of a thousand scouring exhalations

Inch by inch, step by step, slowing, stooping

Until — like a puppet with strings severed by the scythe of embitterment

A figure collapses

De geestenliederen schreeuwen over door de wind verbrande heide

Flensing de schil van mijn ziel

Bijtende omhelzingscomfort

In een onverbiddelijk miasma van ontbinding

Een threnody die schuurt met de verlammende roofvogelklauwen

Van een leven met een niet-gerealiseerd doel

En het is zoals op dit punt dat de openbaring toeslaat

Met de kracht van duizend aangedreven speerpunten

Een gezicht geëtst met het lexicon van armoede

Kijkt terug door bleke, geelzuchtige ogen

Die glinstert van onderdrukte, krijsende wanhoop

Om te renden

Om de draden van kleverige anjer weg te klauwen

Om deze gebogen sarcofaag te forceren

In het karkasveld onder mijn voeten

Zelfverloochening — stilte — leegte

Het enige drieluik dat ik zoek

Nog

Bestaande niet is uw troost

Binnen dit corrupte patina van doodsbodem

Toch staat de kathedraal hoog

En in die koortsachtige schaduwen

Hoop van eeuwen verschrompelt en sterft

Ik moet verder

Ik moet deze vermoeide lappendeken van cursieve ledematen slepen

Door een doorschijnende modder

Eindeloos, beklemmend kielzog

Elke trede roept de inspanningen van duizend schurende uitademingen op

Inch voor inch, stap voor stap, vertragen, bukken

Tot - als een marionet waarvan de snaren zijn doorgesneden door de zeis van verbittering

Een figuur stort in